Sa željom da se odbaci Trojni pakt i javno ukaže neprijateljstvo prema Hitleru i Musoliniju, srpska prestonica uključila se u antifašističke manifestacije. Crkveni velikodostojnici i patrijarh SPC Gavrilo Dožić ukazivali su da su ovo najslavniji dani posle Kosova. U Zagrebu je u isto vreme vladala apsolutna tišina. Ulice su bile puste, a narušavanje odnosa sa Hitlerovom nacističkom Nemačkom za Hrvate je bilo porazno. Suprotno pravoslavnim ocima, rimokatolički biskupi gotovo jednodušno su bili protiv odluke da se Jugoslavija osloni na Zapadne saveznike. Nadbiskup Stepinac zapisaće u svom dnevniku 27. marta 1941. sledeće: „Hrvati i Srbi dva su svijeta, sjeverni i južni pol koji se nikada neće približiti. Šizma je najveće prokletstvo Evrope“. Nesumnjivo da je ovakav stav ustaškog vikara Stepinca, prenet na niže slojeve crkvene i političke vlasti, podstakao genocid nad Srbima u periodu koji će uslediti.

Kao posledica 27. marta Beograd je najpre bombardovan od Nemaca 6. aprila, da bi nakon kratkotrajnog Aprilskog rata i vojnog sloma, uz velike srpske žrtve i otpor, napadači okupirali zemlju. U Beograd su ušli 13. aprila 1941. i organizovali defile pred zgradom Narodne skupštine. Beograđani su ostali gluvi i nemi. Nisu se pridružili svečanostima vojske sa kojom su za nepune tri decenije ratovali drugi put.

U Zagrebu, pak, bilo je svečano tih dana, kao i u drugim hrvatskim gradovima. Desetine hiljada Hrvata dočekivali su naciste kao oslobodioce, zasipali ih cvećem i darovima. Nasmejana i razdragana lica, ushićeno i izbezumljeno klicanje hrvatske rulje nacistima, pokazuju da su dolazak Nemaca i „10. travanj“, dan uspostavljanja genocidne NDH, postali hrvatski nacionalni praznik. U svojim memoarima........

© Informer