Ο Θόδωρος Χαστάς γράφει για την μέρα που δεν είναι ασπρόμαυρη αλλά μαύρη
28 Φεβρουαρίου. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Δεν αξίζει τίποτα. Δεν έχει σημασία τίποτα.
Ένας χρόνος με την ίδια θλίψη, το ίδιο σοκ, την ίδια οργή. Εκεί, αναλλοίωτα.
Τόσο έντονα συναισθήματα όσο εκείνα των πρώτων δευτερολέπτων που κύλησαν μετά την ώρα «μηδέν» 23:21’18”.
Ένας χρόνος χωρίς απαντήσεις, χωρίς ευθύνες, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς λύτρωση.
Μια τραγωδία χωρίς κάθαρση.
Ένα έγκλημα χωρίς θύτες. Μόνο θύματα, σωματικά και πνευματικά συντρίμμια.
57 δολοφονίες που ποτέ δε θα συγχωρεθούν. Ποτέ δε θα λησμονηθούν.
Μια σκέψη μόνο αρκεί για να νιώσεις το ίδιο μούδιασμα στα άκρα, να παραλύσεις. Μια σκέψη μόνο αρκεί για να φτάσει η δικαίωση ως το τέλος.
«Αν ήταν τα παιδιά σας;»
Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια αυτών των οικογενειών και με πιάνει τρέμουλο. Προσπαθώ να μπω στην ψυχή τους για να νιώσω. Πώς δεν έχει πάρει κανείς ακόμα το νόμο στα χέρια του;
Προσπαθώ όμως να μπω και στην ψυχολογία όσων φέρουν την ευθύνη για όσα έγιναν. Όσων έχουν αίμα στα χέρια τους. Το συμπέρασμα εκεί ίσως είναι ακόμα πιο ανατριχιαστικό.
Αν ήταν κάποιος από εμάς για παράδειγμα ο αρμόδιος Υπουργός, θα μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια; Δε θα έλιωνε μέρα με τη μέρα από τις τύψεις; Δε θα σκεφτόταν το απονενοημένο διάβημα; Ή έστω δε θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης για να συνεχίσει κάπου μακριά την ψυχολογικά διαλυμένη ζωούλα του; Πώς θα άντεχε τέτοιο βάρος;
Κι όμως, είναι τόσο ελεφαντίσια χοντρό το πετσί κάποιων που συνεχίζουν, κυκλοφορούν αναμεσά μας στους δρόμους, πολιτεύονται, εκλέγονται, χειροκροτούνται, γελούν, ζουν, διασκεδάζουν, σηκώνουν το δάχτυλο και δείχνουν.
Μερικοί χτυπούν κατά λάθος ένα γατάκι στο δρόμο και κάνουν ψυχοθεραπεία για το ξεπεράσουν, οι οικογένειες των θυμάτων και οι επιζήσαντες θα είναι μια ζωή με χάπια και εφιάλτες.
Αυτοί είναι ακόμα εκεί. Στις αφράτες πολυθρόνες, στα παχιά γραφεία από μαόνι, στα τηλεοπτικά πάνελ, στις γιορτές και στις εκδηλώσεις.
Αν ήταν τα παιδιά τους; Τώρα που δεν είναι, πώς τα κοιτούν στα μάτια;
Δεν ελπίζω σε τίποτα σε αυτή τη χώρα. Ούτε τώρα. Το… κράτος δικαίου θα τα καταπιεί όλα. Θα τα κάψει όλα όπως κάηκαν αυτές οι 57 ψυχές. Αλίμονο σε αυτούς που μένουν.
Όχι, είναι αδύνατον να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο απόψε. Συγγνώμη.
Αν ήταν τα παιδιά σας;
3
4
29.02.2024
Ο Θόδωρος Χαστάς γράφει για την μέρα που δεν είναι ασπρόμαυρη αλλά μαύρη
28 Φεβρουαρίου. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Δεν αξίζει τίποτα. Δεν έχει σημασία τίποτα.
Ένας χρόνος με την ίδια θλίψη, το ίδιο σοκ, την ίδια οργή. Εκεί, αναλλοίωτα.
Τόσο έντονα συναισθήματα όσο εκείνα των πρώτων δευτερολέπτων που κύλησαν μετά την ώρα «μηδέν» 23:21’18”.
Ένας χρόνος χωρίς απαντήσεις, χωρίς ευθύνες, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς λύτρωση.
Μια τραγωδία χωρίς κάθαρση.
Ένα έγκλημα χωρίς θύτες. Μόνο θύματα, σωματικά και πνευματικά συντρίμμια.
57 δολοφονίες που ποτέ δε θα........
© iNPAOK
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Rami G Khouri
Mort Laitner
Ali Fathollah-Nejad
Nikkei Editorial
