YAŞ farkımız vardı. Hem de epeyce.

Mühim olan bu değildi tabi zira çocukluğum dedemin yanında köy odamızda geçtiği için benim arkadaşlarım her daim benden büyük idiler.

Çocukluğumu onların arasında hizmet ederek ve muhabbetlerini dinleyerek geçirdim.

Bu sebeple dinlemeyi bilirim her ne kadar sabırsız olsam da.

Bu durum bana daha farklı bir özellik kazandırdı ki, devam ettirmek için ihtimam gösteririm. Bu ise farklı fikirleri aynı mekânda duymak ve değer vermektir.

Her renkten, her neşeden, her anlayıştan düşüncelerin harman olduğu yerden başka türlüsü zaten beklenmemeli.

Kritik nokta şu ki, bu görüşler müzakere edilir, görüş sahipleri bunu güçlü şekilde savunurlar hatta kimi vakit muhalif düşünceler ağırlık kazanır ve seslerin yükseldiği, heyecan dozunun limitleri zorladığı da olurdu.

Ne bahtiyarlıktı ki, tüm bunlar husumet sebebi olmazdı. Dargınlıklar görülmezdi.

İçten içe saklanıp çoğaltılan hırslara rastlanmazdı.

Muhabbetin denizine samimiyetle dalmanın öğreticiliği ve kazandırdığı müsamahası herkese iyi gelirdi. İşte bizde de durum tam böyleydi.

…

MUHALİF idik birbirimize ama düşman değildik.

Tersine sıkı dostluklar arasına girebilirdi aramızda olan yarışlara alınsa.

Muhalifliğin bizi beslediğini ve yankı odasından çıkardığını fark ettiğimizde arayı daha sıkı tuttuk.

Yazılı olarak bir yere imza atmamış olsak da aramızda sesiz bir mutabakat metni kendiliğinden oluştu ve mühürlendi ve gönlümüzün en güzel kasalarından birinde muhafaza edilmek........

© İstiklal