Arkadaş!
Ah o çocukluğumuz, gençliğimiz diye gözlerini devirenlerden olmadım hiç.
Hatırlamak bile istemem.
Büyümek, düşmek, kalkmak, hayata tutunmak şu yaşa gelmek çok sancılıydı.
Her gün tek dediğim; aferin kız Öncel! Maçı iyi idare ettin.
Bunun dışında dünü bile düşünmek istemiyorum.
Çünkü yarınım için odaklanmam lazım.
Geçmişe harcayacak enerjim yok.
Dayanacak duvarım yok çünkü.
Değil düşmek tökezlemek gibi bir lüksüm bile.
Şikayetçi değilim.
Hayatta yalnız yürümek benim tercihim.
*
Ama itiraf edeyim bir özlemim var bu ara...
Bayramda eve gelen torunlarına sararmış albümleri açan babaanne gibi düştüm eski fotoğraflara.
Bizim albümler dijital ortamda.
Aklıma geldi dedim ki Instagram`da ben neler paylaşmışım dur bir bakayım...
2011’den bir başladım.
Çok uzun yıllar ne selfie........
© İz Gazete
visit website