Nitelikli haberciliğin her zaman topun ağzında olduğu bu coğrafyada gazeteciler, çocuklarının da bu mesleği yapmasını ister mi? Farklı mecralardan 6 deneyimli gazeteciye ve iletişimciye bu soruyu sorduk. Peki siz ne dersiniz?

Gazeteci Şule Aydın, çocuğun seçeceği mesleğe ilişkin olarak “isterim” ya da “istemem” deme hakkını kendinde görmediğini belirterek başlıyor sözlerine. “Bunun nedenlerini anlatmak istemem ancak bu soruyu mesleğin sorunlarına ilişkin birkaç kelam etme açısından yanıtlamak isterim” diyerek şunları söylüyor:

• Türkiye’de gazetecilik yaşamda olduğu gibi çiçekli bir bahçe vaat etmiyor; belki en kısa yoldan üç sözcük onu açıklıyor: Düşük maaş, siyasi baskı ve bitmek bilmeyen bir mobbing… Üstelik kadınsanız bir de o bahçenin her yerini sarmış dikenlerle yürümek zorundasınız. Erkek egemen bir “mahallenin” sıkı sıkıya sarıldığı köşe taşları var. Sarıp sarmaladıkları bir dil var. O mahallede eşit koşullarda çalışmak için mücadeleyle başlıyor yolculuk. Bunun üstüne ekonomik güvencesizlikler, ağır patronaj baskısı ve iktidarın sopası ekleniyor. Ve şimdi kavganın en temel ve zorlu yerindesiniz.

“Hoş geldin, iyi ki mücadeleyi seçtin” derim

• Haberin temel sorusu 5N1K yerini ‘kime dokunuyor’a bıraksın isteyen patronaj, kamu yararını siyasî ve ekonomik ilişkilerinin kıskacına hapsetmek istiyor. Ve başarısız olduğu söylenemez! Oysa basın özgürlüğü, halkın gerçekleri öğrenme hakkıdır. Gerçeğin herkese göre eğilip büküldüğü bir zamanda gazetecilik en zor dönemlerinden geçiyor. Bununla mücadelenin yolu gazetecilerin dayanışmasıyken burada da büyük bir kopuş var, üstelik sendikalaşma yok denecek kadar az ve tepki bildirilerine indirgenmiş durumda. Yani hem içeride hem dışarıda tepeden tırnağa mücadele demek gazetecilik. Hem otoriteye karşı kamu yararı için, hem de kendi haklarınız için direnmek zorundasınız.
• Sorunuzdaki o olmayan çocuğuma sesleneyim aracılığınızla: Hakikat için koşmak istiyorsan, patronun sana çizdiği sınırları aşmaya, siyasî iktidarların özgürlüğüne ilişkin tepende sallandırdığı sopasını kırmaya, hayat gerçeklerinin getirdiği kaçınılmaz korkularının kendi otosansürüne dönüşmesine engel olmaya hazırsan hoş geldin ve iyi ki mücadeleyi seçtin.

“Çocuğumun gazeteci olmasını isterim ama…”

Independent Türkçe’nin Genel Yayın Yönetmeni Nevzat Çiçek, “Evet, çocuğumun gazeteci olmasını isterim ama orada ikinci bir şey devreye giriyor. Hangi zamanda, hangi şartta, hangi ülkede sorusu” diyor. Açıklaması ise şöyle:

• Bu ülkede gazeteci olmasını isterim ama bu ülkenin gazeteciliğinde insanların daha rahat gazetecilik yapabilecekleri, manevî anlamda, maddî anlamda özgürlük anlamında, böyle bir ortamda olmasını isterim. Eskilerin sözüdür, “gazetecilik şerefli bir meslektir ve ben de bu işi yapıyorum” diye. Dolayısıyla yaptığınız işle ilgili kirlenmiyorsanız, yaptığınız işle ilgili gerçekten bir ütopyanız varsa, bir hedefiniz varsa çok güzel bir iş.
• Aslında bazen de bu genetik bir şey. Ben kendi hayatıma bakıyorum mesela. Ticaretten geldim bu işe. Gazetecilikte yıllar içerisinde kazanacağım parayı ticarette belki bir senede kazanıyordum ama tatmin etmiyordu, bu mesleğe geldim. Bugün olsa yine yaparım. İşimi seviyorum, insanlara aktarımı seviyorum, onlarla bir........
  

  © Journo