Akıllarına estiğinde “cumhuriyete, cumhuriyetin değerlerine” esip gürleyecekler, / “devrimlere ve Atatürk’e küfredenleri” “düşünce özgürlüğü” kapsamında değerlendirecekler, / kendilerini eleştirenleri “hakaret” suçundan içeriye atacaklar, / “bağımsızlık-özgürlük” söz konusu olduğunda da Gazi Mustafa Kemal’in ağzıyla “vatan bir bütündür parçalanamaz” diyecekler, / anımsadıklarında mandacılığı şiddetle reddedecekler, / “keşke Yunan kazansaydı” diyenleri ziyaret edip saygı gösterecekler, / tüm Balkanları müthiş bir bozgunla kaybedip gelenleri / Mondros’u, Sevr’i imzalayanları ağızlarına almayacaklar, / gerici ayaklanmalarını, özellikle Kurtuluş Savaşı’nda çıkarılan isyanları, başı kesilip sokaklarda gezdirilen Kubilay’ı görmeyecekler, sonra da “iki ayyaş” diye hakaret edecekler öyle mi?

Osmanlı “atamızdır” diyorlar.

Kökünden, kökeninden, soyundan-toplumundan koparak yabancılaşan, kendisi gibi “ucube bir dil, ucube bir kültür” yaratan bir sülale bu milletin atası olabilir mi? Anadilini hakir gören, aşağılayan, “Arapçayı, Farsçayı” baş tacı eden, Türkçeye hiçbir değer katmadan halka, köylüye, tarikatlara bırakan ve kültürde yozlaşan “Osmanlı” nasıl “atamız” olabilir? Onlar atamızsa, yok edilen beylikler neyimiz olurlar acaba? Anası Türk olmayan otuz dört padişahın “Türklükle” ne ilişkisi kalabilir?

Bir Fıransa, bir İspanya, bir İtalya, bir İngiltere, bir Almanya, bir Rusya…ve Yahudiler dilleri sayesinde millet olabilmişlerdir. Her ne kadar yedinci yüzyıldan itibaren Türklerin yaşadığı yerlere (Karadeniz’in kuzeyi, Suriye ve İran Horasan’ı) Avrupalılar, “Türkiye” demişlerse de, Türkler, kendi topraklarına “Türklerin yaşadığı ülke” anlamına gelen “Türkiye” adını kullanamamışlardır. “Araplaşmış ve........

© Karadeniz'de sonnokta