Umut veren, dışarıdan başarılı görünen ortaklıkların zaman zaman çatışmayla, hatta düşmanlıkla sonuçlanabileceğine hepimiz tanık olmuşuzdur.

Genellikle, çatışmadan kaçınmak için, ortaklar sorunları görmezden gelir, gündeme getirmez, sıkıntıların zaman içinde kendiliğinden çözüleceğini düşünürler. Gündeme alınıp çözümlenmeyen problemler giderek daha da büyür ve çözülemez hale gelirler (1).

“Acı ve ders dolu bir ortaklık hikayesi!” başlıklı yazımda bu konuya bir örnek vermiş, ortakların birinin mesajını paylaşmıştım (2). Diğer ortak, yazının yayınlandığı gün beni arayarak olayı kendi açısından değerlendirdi. Her iki ortak da haklı olduklarını düşünüyorlardı.

Bu olaydan hareketle, dağılan ortaklıklarla ilgili olarak şu görüşü paylaşmıştım:

Ömrünü işine adamış fedakâr kurucuların omuzunda yükselen şirketler kaybedildiğinde birikmiş olan iş hafızası ve değerler de kaybedilmektedir. En kötüsü, yaşanan olaylarla da tespit edildiği gibi, aile işletmelerinin kaybı sadece iş kaybıyla sonuçlanmamakta, aile birliği, aile ilişkileri, akraba ilişkileri ve dostluklar da zedelenmektedir. Farklı bir anlatımla, aile şirketini korumak ve sürdürmek aileyi de sürdürmeye katkı vermektedir. Aile şirketlerinin sürdürülebilirliği ise ancak “kurumsallaşma” ile sağlanabilir. Yönetim bilimi “KURUMSALLAŞMA” dışında farklı bir yol göstermiyor.

Ortaklık kültürümüz (3)

Yerleşik kültürümüzde, “bir elin nesi var, iki elin sesi var” gibi ortaklığı teşvik........

© Karar