Üç gün önce Brüksel’e gelirken kendimi yalnız, umutsuz, motivasyonsuz ve yorgun hissediyordum. Dönerken bu hislerim misliyle bana eşlik ediyor. Kıbrıs’a dönmenin eşsiz heyecanı gibi bazı şeyler hiç değişmeyecek belki…Ama bazı şeyler can sıkıyor artık, kaldıramıyorum. Mesela neredeyse 1 haftalık programı iki gün içine sığdırıp, sanki de peşimizde koşanlardan kaçarcasına katıldığımız ve nihayetinde büyük bir kakafoniye dönüşen etkinlikler gibi…O etkinliklere gitmek için sıfır derece soğukta 20 dakika yürümek zorunda kalmak gibi…Bu etkinliklerde kafilelere eşlik edenlerin bizi ilkokul çocuğu zannedip, öyle davranmaya hatta azarlamaya çalışması gibi…Hepsi değil diyelim hade, ama en az yarısı…

Yine bu etkinliklere güneyden gönderilen gazetecilerin özellikle tecrübe konusunda çok da ehil olmamaları, derinlikli sohbet etmeyi bırakın genelinin selam dahi vermemesi gibi…Şimdilerde hadsizlikler de moda.

Yok, hiç tevazu göstermeyeceğim. Göstermekten de yoruldum zaten. Çünkü benim gibi hayatını ve bir çok şeyini Kıbrıs sorununun çözümü için harcayan birisine, kalkıp da konuşma içerisinde bir tanımlama olarak ‘sınır’ ifadesini kullandığı için sözüne girip ‘Kıbrıs’ta sınır yoktur’ diye bilmişlik edemezsin, bozarım.

Nitekim bozdum da. Neymiş, efendim ‘sınır’ dediğin zaman bunu kanıksamış, bölünmeyi kabul etmiş oluyormuşsun. Öyle mi dersin? Kanıksamış halim buysa, kanıksamamış halimden korkun bence. Yani sen ‘sınır yoktur’ diye güya ‘işgal romantizmi’ yapacan ama onun her türlü cefasını çeken ben de üzerine susacağım öyle mi? Kuzum sizin kafalarınız nerede kaldı bilmiyorum ama adada bir sınır var. 40 bin kadar da Türkiye askeri…Sayısını bilmediğimiz kadar sizin kullanmaya bayıldığınız şekliyle de ‘settlers…’ Dolayısıyla kanıksadığımız bir şey yok, bizzat içinde yaşadığımız bir düzen ve bize kafes görevi gören bir ‘sınır’ var. Siz ‘aslında sınır yok’ diye........

© Kıbrıs Postası