Nunca mo trouxeron. Non había posibles. Pero a fantasía era esa. Nos almacéns de Varela, en Pontevedra, armaban un escaparate enorme cos regalos que podiamos pedir aos Reis Magos, e alí estaba o tren, circulando por unha rede de vías, estacións e semáforos que o ocupaban case todo por entremedio de montañas, túneles, subidas e baixadas, ademais doutros xoguetes, entre eles o forte de indios e vaqueiros como o que tiña o noso veciño Linito, o da tintorería, que era unha marabilla. Pero o tren eléctrico nunca chegou a casa. O máis sofisticado que recordo é un pequeniño tanque de guerra, regalo da miña tía Loliña, que funcionaba a corda e que cada medio metro daba un chumbalagato para atrás, viraba e seguía avanzando, e así todo o tempo mentres duraba a corda.

Un equipo de psicólogos pregunta polo agasallo da infancia que sempre quixemos e nunca nos trouxeron os Reis Magos. Non sei se será para escavichar nalgunha frustración profunda que explique comportamentos adultos. A ciencia da psique ten estes labirintos. No meu caso non o creo, pero nunca se sabe. O caso é que o tren nunca apareceu. Andando os anos Carlos Casares amosoume unha fantástica instalación que tiña na casa, produto de moitos anos de colección, mesmo máis grande e variada que a da miña infancia pontevedresa. Máquinas de todos os tamaños, trens de pasaxeiros e de mercadorías, pasos a nivel, pontes de ferro, estacións, apeadoiros… Cando pasamos xuntos unha tempada en Berlín levoume unha tarde por toda a cidade para atopar unha máquina pequeniña que tiña localizada para a súa colección: unha colección magnífica, que instalou nunha dependencia adxunta na súa casa de Vilariño e que hoxe está arrombada en caixas, agardando a que algunha institución a recupere; por que non nalgunha desas estacións de ferrocarril que están a arranxar agora, homenaxe a un dos nosos grandes escritores?

Tamén preguntan os psicólogos polo agasallo que máis pegada deixou na nosa memoria naquela época, anterior a que alguén levantase o veo dos primeiros misterios. No meu caso, unha coiraza de plástico cunha espada que, segundo o meu pai, era igualiña á de Ricardo Corazón de León. Pedimos tamén o casco, pero iso non chegou. Daquela os Reis Magos entraban pola ponte da Barca, ou dende Mollabao, e os rapaces agardabamos por eles durante varias horas nas ruínas de Santo Domingo, diante do Concello, ou na Praza da Ferreiría. Xa contei que un ano viñeron en vespa. Unha fantasía, debo dicir que bastante decepcionante. A falta de camelos, polo menos cabalos… Os tempos de agora son ben distintos. As miñas sobriñas-netas pasaron toda a noite cunha aplicación de internet na que se pode ver por onde van os Reis paso a paso. Dúas horas antes andaban por Exipto, aínda que como son máxicos as distancias non significan nada para eles.