Değirmenden henüz gelmiş olan un çuvallarının her birini tek seferde kaldırıp kaldırıp kocaman ve alüminyum malzemeden yapılmış sobaya benzeyen un depolarına boşaltıyordu. Siyah üzerine küçük mavi çiçekler bezenmiş şalvarı, namahrem görünce ağzını kapatacak biçimde başına doladığı kenarı iğne oyalı yazması ve dört mevsim sırtından eksik etmediği garip renkli yeleği una bulanmıştı. Kerpiç köy evinin geniş mutfağında tasarım faciası o un deposundan bir çift bulunmaktaydı. Depolar yaklaşık iki metre boyunda ve bir metre çapında, silindir şeklinde; her iki deponun kapağı da üstten açılabilen ve içleri çuvallarca un alabilecek kadar büyük hacimdeydi. Yine bu depoların altına doğru yere yakın olan kısımlarında-zaten sobaya benzetme sebebim de buydu-birer küçük kapak vardı. İşte genç kadının, deponun üstünden saatlerce tek başına doldurduğu un, bu kapaklar açılarak kullanılıyordu. Yukarıya doğru basit bir sistemle kaydırılan kapak açılınca, genelde ekmek yapmak için kullanılacak un, bir leğene veya kaba dökülüveriyordu. Gelin, o deponun alttaki bu küçük kapağını açıp unu hızlıca alırken her defasında ödüm patlıyordu. Sanki kilolarca un o küçücük boşluktan yerlere saçılıverecek gibi geliyordu bana… Hâlbuki o kadar basınçla sıkışmış olan un, ufacık kapaktan nasıl dökülsündü. İnsan çocuk aklıyla her şeyden korkmayı yeğliyorsa demek ki…

Genç kadın, köydeki evde kayınvalidesi, iki bekâr kayınbiraderi, kocası ve iki kız çocuğu ile yaşam mücadelesi veriyordu. Her ne kadar evin kadrolu ahalisi bu kişilerse de kayınvalide evinde yaşamak demek çoğu yatılı sürekli gelip giden diğer misafirlerin de........

© Maarifin Sesi