Doğada insan dahil birçok canlı türü sürekli biriktirme ve istifleme içgüdüsüyle hareket eder.

İnsan sürekli olarak bilinçsizce durmadan biriktiren bir canlıdır. İnsan bir şekilde duygusal ve düşünsel olarak öfkeyi, aşağılamayı, acımasızlığı, sıkıntıyı, nefreti, hayal etmeyi ve anılarını biriktiriyor. Stoklama, saklama, biriktirme insanın doğasında bulunan bir içgüdü. Saklama, biriktirme, zamanı gelince kullanmak üzere toplama ihtiyacı bilinçaltında yer alır. Aslında istifleme mantığı aidiyet duygusunun eksikliğinden ortaya çıkan bir bozukluktur.

Tarihe baktığımızda insan avcılık toplayıcılık ile birlikte biriktirme, stoklama davranışına girmiştir. Önceleri mağarada yemek saklarken daha sonraları işi ilerleterek kutsal nesneleri ya da totem eşyalarını saklamaya başladı. Biriktirme sorunu istifçilik sendromu veya istifleme bozukluğu olarak ortaya çıktı. Sigmund Freud’un düşüncesine göre, bebeklik döneminde tuvalet terbiyesinin sert ve ağır şekilde verilmesi ileride çocukta bazı sorunlara neden olur.

Çocuğun libido dediğimiz psikoseksüel gelişim evrelerinin birinde duraklamayı, bu evreye takılıp kalmasını tetikler. Bu durum ileride bir şeyleri atmaya kıyamayan insan tipi olarak karşımıza çıkabiliyor.

Kişi çocukluk evresinde herhangi bir psikolojik yetersizlik yaşadıysa bir şeyleri biriktirme, bir araya getirme, benzer şeylerin daha fazlasına sahip olma hastalığına yakalanmıştır. Çocukluk çağında uğranılan istismar, ihmal, fiziksel şiddet, çok sevilen bir yakınını kaybetme, çocuğun ileriki yaşlarda karar vermede zorlanma, mükemmeliyetçilik ve erteleme gibi bazı kişilik özelliklerine sahip olmasına yol açar. Bu olumsuz kişilik özelliklerinin bir araya gelmesi de istifleme sendromuna sebep olur. İnsandaki gereksiz eşya toplama ve biriktirme,........

© Medya Günlüğü