Tanıdığım en önemli insan: Annem

Tanıdığım en önemli insan, kuşkusuz, annemdi. Hani şu emeklilikten sonra benimle üniversite sınavına giren, bölümü birinci bitiren, sonra 12 Eylül üstüne tez yazan, en son da tarih doktorası yaparken hayata gözlerini yuman kadın. Tek başına 2 çocuk bakan emektar kadın. Hep içinde kalmış okuma isteği, hep okumuş, sonunda üniversitelerle buluşmuş yolu. Okuduğu kitapları bana da okuturdu, tartışırdık. Sayesinde tarih yöntembilimine ilişkin tartışmalar içinde buldum kendimi. Aileden kalma kitaplık zaten yeterince büyüktü. Onunkilerle iyice büyüdü. İçindeki sevgiyi çevresine taşıdı, o da büyüdü. Biz de böyle büyüdük. Ana okulu öğretmeniydi. Onunla 6 yıl ana sınıfında okudum. Beni her gün getirip götürürdü. En son oyuncakları alırdı, zekam gelişsin diye. Bir gün parası rüzgarda uçmuş da çok üzülmüştü. Sonra piyangodan ona denk bir para çıkmıştı. Onun da yarısıyla bana oyuncak almıştı. Sonuna kadar devrimciydi. Dünya görüşünde hep bir istikrar vardı. Bugün o istikrar bize ışık tutuyor, bizi düşündürüyor, bize yol gösteriyor. Tanıdığım en önemli insan oydu. Üstüne başkasını tanımam. Bugün “yıldızlar yoldaşı olsun” diyorsam, yıldızlara denk olmasındandır.

Yağmur ormanında bir gün

Vietnam’da o gün zaman geçirmenin ne kadar zor olduğunu bir kez daha anladım. Gezi ekibi beni yağmur ormanlarının tam da ortasında unutuvermişti. Korkuyla karışık bir kaygı… Hangisi daha baskındı, şimdi emin olamıyorum. Yırtıcı hayvanların olduğunu söylemişlerdi bu ormanda. Gerçi görmemiştik onları ama bu olasılık bile beni korkutmaya yetiyordu. Çokça makak maymunu olduğu ise kesindi. Bunların toplu saldırısında ne yapacağımı şaşıracaktım kuşkusuz. Yine şanslıydım, daha hava kararmamıştı. Gündüz gözüyle daha yönetilebilir bir sorundu bu. Yılanlar da bir başka korkumdu. Bunlardan kimisi zararsızdı; bizim bahçede bunlardan gördüğüm olmuştu. Ama vahşi doğada elbette tehlikeli tür yılanların bulunma olasılığı daha fazlaydı. Yeşiller zararsız, sarılı alacalı bulacalı olanlar zehirli idi. Önce bağırdım, belki sesimi duyarlardı. Ne yazık ki duyan olmadı. Ani bir refleksle bir ağaca tırmandım. Burada kendimi daha güvende hissediyordum ama aslında öyle değildi. Sonra bir muson yağmuru bastırdı. Üstüme kovalarca su dökülmüş gibi oldum, sırılsıklam ne kelime… Ama neyse ki, muson yağmuru........

© Medya Günlüğü