“Bilmem…

Hiç öyle imiş gibi durmuyor şimdi ölüm hakikati, bu çağ üzerinde…

Sanki “çağdaş” bir olgu değilmiş gibi durduruluyor…”

Cenaze geldiğinde bir dalgalanma oldu. Son anda gelen cenaze yakını kalabalığı yara yara ilerledi. Aklında nasıl da aniden ertelemek zorunda kaldığı çok önemli toplantısını nasıl telafi edeceği konusundaki çözümleri bir süreliğine askıda bırakarak ilerliyordu. Ölüm zamansız bir şeydi. Günü önceden belli olmadığı, tarihi, takvimi açıklanmadığı için hazırlığı da yapılmıyordu. Sanki ölen hazır mıydı?

“Ölüm için hazırlık nasıl bir şeydir ki?” diye düşünmeden edemedi. Bir mezar satın alırsın. Kefenin bedeni yok. Altı üstü dikişsiz bir bürgü. Koca bir kundak. İşlemesiz. Takım elbise alacakmış gibi kefen almaya gidecek halimiz yoktu ya. Sahi? Tam kendi kendine bir soru yöneltecekken “Başınız sağ olsun!” diyen bir ses onu kendisinden dışarı çıkardı. “Dostlar sağ olsun!” diye hızla verdi karşılığını. O yürüdükçe kendiliğinden bir koridor açılıyordu. Devam etti. “Sahi” dedi, içinden. “Neden herkes aynı kefende? Yaşarken farklı kefelerdeyken…” Doğrusu bunu tartışmalıydı. Fakat daha geniş bir zamanda. Şimdi hızla ilerleyip en ön sıralarda yerini almalıydı.

Gözleri, gözlerindeki mümkün, beklenen hüzün, kuvvetli ihtimal ki yenice yağmış yağmur nemi ve işte şayet yağmış ise kirpiklerine tutunup kalmış, düşmemekte ısrarcı birkaç damla dahi görünürlerde yoktu. Gözlük ne çok şeyi saklıyordu öyle. Çerçevesinden tahmin edilebileceği gibi baştan aşağıya salınan, hatta etekleri yerde sürünerek ilerleyen bir imaj katmıyor değildi. Bir an kalabalığa siyah gözlükleri seçerek bakarsanız, bitmiş ve dağılmak üzere olan bir körebe oyunu olduğu zehabına kapılabilirdiniz. Cenaze yakını........

© Milat