Ben İstanbul’u küçülttüm. Darısı sizin başınıza!...

Büyümek bozulmak değil mi?

Değişim ve oluş her zaman iyiye ve doğruya doğru olmuyor malum.

Mis gibi kirli hava! Seçkin besteleriyle harika bir gürültü orkestrası! İş ve yaşam imkanlarının zenginliği nedeniyle kalabalık göçleri çağırması ve akamayan yaya ve bol egzozlu kara trafiği ile potansiyelinin çok üstünde hayat taşıyan bu büyük gemi… Büyük kent!

Vakti yönetebilme, en dar vakitlerde en iyi işleri çıkarma konusunda bizi eğitiyor, bu gemide yolculuk yapmak, kim bilir. Biraz taşra sevgisini, kırı bayırı, köyü çeşmeyi özletiyor, ona doğru ittiriyor psikolojik olarak bizi. Maalesef uzaklara gidilemeyen zamanlarda kültürel, sanatsal faaliyetlerle farklı soluklar aldığımız da bir yolculuk bu. Tabii, hayati önem taşıyan kaynakları adil ve bilinçli kullanma ve bir de atık problemini daha kontrol altına alma gibi dikkat etmemiz gereken ve çoğalan bir dizi sorumlulukları da yüklüyor yolcularına…

Kalabalığa rağmen bir o kadar yalnızlığa iten ve birey olmayı öğreten yanıyla belki de daha bağımsız şahsiyetler olma yoluna da girilebilir yanı var; kentin. Beş ya da beş yüz, sayılmış ya da sayılamamış, saygı da duyulmamış bütün duyularımızın istemediği onca etkiye maruz bir zindana atsa da bizi… Etkinlikler cehennemi olarak bizi her gün ve her akşam yorgun ve etkisiz bıraksa da…

Yine de ne olmayı istiyorsak o olabiliriz bu kentte.

Fakat........

© Milat