“Nasılsın?

Tutuklanırken, sürüklenirken, ellerin kelepçeliyken, öldürülürken gülümsüyorsun…”

O, onlar tebessüm etti. Ben sayıkladım. Belki saçmaladım. Ramazandı, oruçtu, iftardı, sahurdu ne yaşadığımı tam anlayamadım. Mağfiret/bağışlanma ve rahmete doğru gidiyoruz da diyemedim. “Sevap biriktirme” çabaları da öyle saçma geldi. Tek başına kurtuluş hayali bir kez daha çok gülünç duruma düştü. Dünya böyleyken, onlar bu durumdayken tutup bunlara sevinemedim. Gece gece, bütün bir gece oturup parmaklarımdan kanadım. Sayıkladım. Belki saçmaladım…

Birbirinden kopuk, oraya buraya karaladığım vicdanımı bütünledim. Dosyaladım. Yayınlansın diye gönderdim.

İşte! Buradalar!

…

Biz gülümsetemedik. Sen gülümsedin…

Her şeye rağmen gülümsemek; “sen ağlat bakalım, biz güleceğiz” diyebilmek…

Ne güzel güldünüz, gül açtınız, diken üstünde…

…

Toprağı işgal edilmiş. Evi barkı yıkık.

İki yanında soysuz. Eli, kolu bağlı. Yüzü gülüyor,........

© Milat