Yakınlarımı ziyarete gittiğim şehrin güzel bir noktasındayız. Çay-simit yapıyoruz. Her şey pek iyi, pek güzelmiş gibi. Manzara yerinde. Zulüm onu da tir tir titretse de… Bisiklet de güzel. Küçük özgürlük aracı…

Yalan fakat!

Biz iyi ve güzel yaşamaya çalışsak da yetmiyor. İçimiz zırıl zırıl. Kupkuru ağlamaklı içimiz.

Aynı dünyada salgından bu yana kalp krizinden gencecik insanlar ölmeye devam ediyor. İnsanlar eskisi gibi dayanıklı değil hastalıklara karşı. Birbirlerine olan sabır ve anlayışta da eskisi gibi değiller. Herkes güçten düşüyor. Gücünü kaybediyor veya israf ediyor. Bir de herkes kızgın, öfkeli… Hadi "günlük acıları", “yerel toplumsal problemleri” bir kenara, bir süreliğine bırakalım desek... Az ötede bir coğrafya kan ağlıyor. Bir coğrafya mı? Emin miyiz? Adı anılmadan sessizce kanatılmaya devam edilenler var. Arka sokaklar gibi kalmış arka coğrafyalar var zulmün gece-gündüzkondu gibi çöktüğü. Zulmün bir medeniyetmiş gibi göz göre göre inşa edildiği. Adı belli o kadar ülkenin arkasını dönüp susmaya çöktüğü…

Neden böyle oldu?

Dünya yok ederse var olacağını sanan bir zihniyeti açıkça tercih etti. Kendi varlığını yok etmeye bağlayan küresel güçlerin eline kaldı masumiyet… Ta ilk insan hikayelerindeki gibi.

“Neden böyle oldu?” Sorusunu hak edecek ne çok kötülük var!

Üstesinden gelemediğimiz bir........

© Milat