Her bayram namazına gittiğimizde hoca kürsüden yetim çocuğun hikayesini anlatır. Resulullah bir gün bayram namazından çıktıktan sonra çocukları kendi aralarında oynarken bulur. Yalnız bir çocuk bir köşede üzgün bir şekilde beklemektedir. Çocuğa niçin arkadaşlarıyla oynamadığını sorar. O da annesinin olmadığını babasının da Uhud’da şehit olduğunu söyler. Allahın peygamberi, çocuğun başını okşar, benim baban, Hz. Aişe’nin de annen olmasını ister misin der. Çocuk sevinir. O günden sonra Resulullah çocuğu evlatlık edinir. Her türlü ihtiyacını karşılar. Hocanın hikayesini anlattığı çocuk Beşir b. Akrebe’dir. Beşir, Resulullahın ölümünden sonra Filistin’e yerleşir, El-Filistini nisbetiyle anılır. Beşir’in ihtiyarladığında saçı sakalı ağardığı halde Resulullah’ın başını sıvazladığı yer hep siyah kalmıştır.

Filistinli çocukların çoğunun adı Beşir’dir, Beşşar’dır. İsrail’in son bir aydır Filistin’de anasız babasız bıraktığı hatta hatta katlettiği çocukları her gördükçe hikaye aklıma gelir, ümmetin mültecileri, hakikatin yetimlerine karşı bir insan, bir Müslüman olarak sorumluluğumu yerine getirebiliyor muyuz diye sorarım kendime.

Filistin ise Osmanlı’nın coğrafyadan ayrıldığı günden beri yetimler yurdu. Yıllarca Filistin’i himaye etmiş olan Osmanlıdan sonra İngiliz’in Siyonist politikalarıyla Filistinliler yine yetim bırakıldı. Gelinen noktada sahipsiz kalan Filistinliler 1948’den sonra büyük bir göç dalgasıyla karşı karşıya. 34 gündür kafalarına bomba yağan vatanlarını terketmeyen Filistinli çocuklar büyük bir nakbeye zorlanıyorlar.

Dünya’yı beş zalimin iki dudağı arasına sıkıştıran BM Genel Kurulu’nda 20 Kasım 1989........

© Milat