Tarihte iz bırakan büyük kahramanlara sahibiz. Keşke onları daha iyi tanıyabilsek. O zaman kendimize güvenimiz artar. Şeyh Şamil onlardan biridir. Asırlar önce Müslümanları ve Türkleri yok etmek isteyen Rusları yıllarca uğraştırmış bir cengâver. Çocukken, unutamadığım piyesler seyrettim: “Moskof Sehpası”, “Şeyh Şamil.”

Elimde bir kitap var: Kafkas Kartalı Şeyh Şamil. Merhum Yavuz Bahadıroğlu’nun romanı. 7. baskıya ulaşmış. Bahadıroğlu “Tarihi sevdiren adam”dı. Edebiyat dünyasında egemen güçler onu görmek istemedi, adını bile anmadı. Ama o, aziz milletinin gönlünde taht kurdu. Çok okundu, sevildi. Kitap fuarlarında en uzun imza kuyruğu, önündeydi. Konferansları dolar, “Bâbıâli Sohbetleri”nde salon taşardı. Radyo programı dinlenir, köşe yazıları okunurdu. O herkesin Yavuz Bahadıroğlu’suydu ama benim “Niyazi Birinci ağabeyim”di. Asıl adı buydu, Bahadıroğlu ise efsane gibi yayıldı. 1978’de tanıyıp sevdim.

Mütevazıydı. Beyazıt’taki kitap fuarı “Ramazan Sohbetleri”nde gelip fakiri dinlemişti. Hâlbuki biz onun kitaplarıyla yetişmiş, büyümüştük. Yeni Akit gazetesinde “Mehmet Nuri Yardım ve Kitapları” başlıklı yazı yazdı. Mahviyetkârdı ama söz konusu din, vatan, bayrak oldu mu gözü kimseyi görmezdi. Şişirilmiş bir yazarla televizyon programındaydı. Mevzu “Çanakkale Zaferi.” Karşısındaki kişi, “Zaferi hep maneviyata bağlıyorlar. Neymiş, Koca Seyid top güllesini kaldırırken ‘Bismillah’ demiş. Olur mu böyle bir şey, o anda aklına nereden gelsin?” deyince Bahadıroğlu’nun cevabı, adamın yüzünde top güllesi gibi patlamıştı: “Sizin gibi abdestsizlerin dışında herkesin aklına gelir. Bu millet, hamdolsun Müslümandır.”

Delikanlılık yıllarımda bütün romanlarını okumuştum.........

© Milat