Yaygın bir söz vardır: “Ağzı olan konuşuyor.” Elbette, ağzı olan konuşacak ama nasıl? Bilerek, akıllıca, bilinçlice, malumat sahibi olduğu konular hakkında fikrini beyan edecek. Daha geçen akşam bir televizyonda bir eski bakan, büyük bir İslam âliminin aleyhinde bilgisizce konuştu. İnanıyorum ki, bu çok konuşan eskimiş politikacı, adını andığı zatın 6 bin sayfalık külliyatından tek satır bile okumamış.

Yıllar önce bir vakfın yöneticisi, birisinden bahsederken gözlerini korkuyla açarak, “Ya kişi o ümmetçi, ümmetçi!” diye dindar birini suçlayınca şaşırıvermiştim. Üstelik bu lafları eden kişi, sözde muhafazakârdı. Önce yanlış duyduğumu sandım. Yani bir adam “ümmetçi” olduğu için mi tehlikeli sayılıyordu. Peki ya ümmet kimdi? Bu ümmet, hangi peygambere bağlıydı? Gerçi ben “cı, cu” eklerinden Süleyman Nazif gibi pek hoşlanmam. ‘İslamcı’ tabiri yerine ‘Müslüman’ kavramı bana da daha kucaklayıcı ve sıcak geliyor. “Ümmetçi” olmak yerine ‘ümmet’ şuuruna sahip olmak daha iyidir.

Bugünlerde televizyonlarda, mahalli seçimlerle ilgili olarak bütün partilerin yetkilileri habire konuşuyor. Ekrandaki bir tartışma programında ‘Millî Görüş’ geleneğinden geldiğini iddia eden bir yetkili, Türkiye’deki Suriyeli kardeşlerimizi ‘potansiyel tehlike’ ve ‘beka meselesi’ olarak değerlendirince şaşırdım ve “Yuh artık! Bu ne izansızlık! Bari sen söyleme, zıvanadan çıkma, şuurlu bir mümin olan merhum Necmettin Erbakan’ın kemiklerini sızlatma!” deyiverdim.

Sözlükleri hep elimin altında tutarım. İtimat ettiğim lügatlerden üçüne baktım. Acaba “Ümmet” ne demek diye. İşte yapılan ilk açıklama: “Bir........

© Milat