Türk edebiyatının büyük hocası, Şeyhülmuharrirîn Ahmet Kabaklı’yı, doğumunun 100. Yılında rahmetle ve şükranla yâd ediyoruz.

Bu güzel ülkede yaşamış ve ömrünü hizmetle tamamlamış olan büyüklerimiz vardır. Onlardan biri de Tercüman gazetesinin efsane yazarı, Şeyhülmuharrirîn Ahmet Kabaklı’dır. Arkadaşlarıyla birlikte kurduğu irfan ocağı Türk Edebiyatı Vakfı’mızın bacası yarım asırdır tütüyor. Kurduğu Türk Edebiyatı dergisi sevenleri tarafından yaşatılıyor. 24 Mayıs 1824 tarihinde Elazığ Harput’ta doğan Hocamız, 8 Şubat 2001 tarihinde İstanbul’da vefat etti ve Eyüpsultan Mezarlığı’nda toprağa verildi. Allah rahmet eylesin. Ruhu şad, kabri nur, mekânı cennet, menzili mübarek, makamı yüksek olsun.

Ahmet Kabaklı merhum niçin çok sevildi? Neden her zaman rahmet, saygı, sevgi, şükran ve dua ile yâd ediliyor. Bunu düşünmeliyiz. Onu aziz milletiyle bütünleştiren sırrı, davasını, mücadelesini ve ideallerini bilmeliyiz. Sevebilmek için anlamak, anlayabilmek için de okumak gerek. İki ciltten meydana gelen Temellerin Duruşması eseri okunmalı mesela. Yakın tarihle ilgili olarak ezberleri bozan, çok ses getiren ve okunan bu mühim eserinin 3. cildi çıkacaktı, nasip olmadı. Yazarımız, “Şehitler kanları ile âlimler de bilgileri, yazıları, eserleri ile vatanı başları üstünde taşırlar, ona yüce sütunlar olurlar, yıkılmaktan korurlar.” demişti. Kabaklı Hoca’nın bu aziz milletin gönlünde nasıl taht kurduğunu, işte bu satırlar aslında anlatıyor. Şehitlerimizin kanlarıyla savundukları aziz vatanımızı, o ve arkadaşları kalemleriyle ömür boyu müdafaa ettiler.

‘MEKTEP ADAM’DI

Niçin ‘mektep adam’? Her edebiyat tarihçisi, her gazeteci, her fikir adamı ‘mektep adam’ olamaz. Zira bu sıfat her kula nasip olmaz. Ahmet Kabaklı, kurduğu müesseseler, kaleme aldığı eserler ve yetiştirdiği nesillerle bir okul olduğunu dosta düşmana ispatlamış bir abide şahsiyettir. Bugün onun rahle-i tedrisinden geçen on binlerce resmî ve bizim gibi gayr-ı resmî talebesi, Hocayı her zaman rahmetle yâd ediyor, ona olan vefa borçlarını dualarla ödüyorlar.

Ahmet Kabaklı’yı ilk olarak, 1980’lerin başında Türk Edebiyatı Vakfı’nın Yeşilay İşhanı’ndaki eski binasında görmüş ve dinlemiştim. Hocalarımızın tavsiyeleri ile vakfa gitmiş kendisini ziyaret etmiştik. Biz gençlere alaka göstermiş, toplantılara devam etmemizi istemişti. Bu davet üzerine 40 yıldan beri vakıfla irtibatımı kesmedim. Bu mekânda ve daha sonra Sultanahmet’teki tarihî binada, Münevver Ayaşlı, Cemil Meriç, Osman Yüksel Serdengeçti, Erol Güngör, Sâmiha Ayverdi, Tahsin Banguoğlu, Erol Güngör, Necip Fazıl, Nermin Suner, Turan Yazgan ve İbrahim Kafesoğlu gibi büyüklerimizi dinledik, sohbetlerinden istifade ettik. Türk Edebiyatı Vakfı, diğer bazı vakıflar gibi bizim için âdeta ikinci üniversite olmuştu. Biz meraklılar, fakültelerimizi bitirsek de vakıftan hiç mezun olamadık. Hoca, bu mektebin rektörü, hocası, muharririydi. Aziz milletini ve mübarek ümmetini seven, değerlerine sahip çıkan bir hakikat adamıydı. Diliyle Yûnus’u, gönlüyle Mevlâna’yı topluma sevdirdi. Ahmed Yesevî’den Fuzûlî’ye, Şeyh Galip’ten Yahya Kemal’e, Mehmed Âkif’ten Necip Fazıl’a kadar pek çok şairimize sahip çıktı. Onlar hakkında kıymetli eserler ve yazılar kaleme aldı.

“HÂCE-İ ÂHİR”Dİ

Ahmet Mithat Efendi, edebiyat dünyamızda “Hace-i evvel”, yani ‘ilk hoca’ olarak biliniyor. Ahmet Kabaklı da “Hace-i âhir”di, yani son hocamızdı. O, sadece eserleriyle değil, on binleri bulan talebeleri, yüzbinlere ulaşan dinleyicileri ve milyonları aşan okuyucularıyla memleket mektebinin son kutlu hocalarındandı. Ahmet Rasim gibi halktan biriydi. Refik Halid’in nefis Türkçesi’ni yazar ve konuşurdu. Büyük medeniyetimizin, Müslüman........

© Milat