Şiiri unuttuk. Sanattan uzaklaştık haftalardır. İçimizde öfke, gözlerimizde yaş. Yeryüzünde kötülüğün sembolü İsrail, insanlığın iyilik dünyası üstünde tepinip duruyor. Gazzelilere, küstah bir ifade ile “Yaşamanıza iki gün daha izin veriyorum.” deyip sırıtıyor. Bu suçun bedelini sadece Netanyahu değil, onu alçakça destekleyen emperyalist ülkelerin yöneticileri de verecek elbet. Gazzeli melek bebekleri kurtaramayan insanlık, kıyameti ve felaketleri hak ediyor demektir.

Ahmet Muhip Dıranas’ın Everest Yayınları’nda basılan Şiirler’i okuyorum. Şair, ilk sayfada eserini eşine ithaf ediyor. Masum çocukların anıldığı bu satırlar çok kıymetli: “Münire’ye. Bir gün, laf arasında bana, ‘Bir beşik gibi sallanır dünya, rahat uyusun diye bütün çocuklar…’ gibi bir söz söylemiştin. O gün bu gün düşünürüm ki, insanların barışını ve evrensel sevgiyi daha özge bir biçimde anlatmak kabil değil. Ben yaşantımı şiire, şiirimi de bu sevgiye verdim. Sanırım, kitapta savaş sözcüğünü bulmayacaksın. Kaldı ki, esinim senden gelir. Onun için, kitabı sevinerek, sana armağan ediyorum; sana ve bu inançla yaşayanlara, ölenlere…8.7.1974”

Dıranas’ı bilirdim ama Hocamız Mehmet Kaplan derste şiirini anlattıktan sonra onu daha yakından tanıdım. “Şiir Tahlilleri” dersinde “Fahriye Abla”, “Kar”, “Evreni Sevmek ki…” şiirlerini dinlemiştik. Hoca, “Gerçek bir şair” olarak gördüğü Dıranas’ın şiirlerinin, üzerinde uzun uzun durulmaya değer fikir ve güzellikleri ihtiva ettiğini söylemişti. Bir başka hocamız Muharrem Ergin de derste, şairin “Serenad” şiirini olağanüstü bir güzellikte okumuştu: “Yeşil pencerenden bir gül at bana,/Işıklarla dolsun kalbimin içi./Geldim işte mevsim gibi kapına/Gözlerimde bulut, saçlarımda çiğ.” Basındaki ustam merhum Ergun Göze de şairi sever........

© Milat