Çocukluk yıllarımda çok sevdiğim bir kuruluştu Yeşilay. İlk göz ağrım, sevincim, kıvancımdı. Anlamlı, hayırlı ve faydalı faaliyetlerini Siirt Gazi İlkokulu’nda sevgili öğretmenimiz Tevfik Yargıcı tane tane anlatmış, onu bize sevdirmişti. Biz öğrenciler, hocamızı dikkatle dinlemiştik. Şükürler olsun ki, o küçük yaşımdan itibaren hayatım boyunca içki, sigara gibi zararlı alışkanlıklara hep uzak durdum.

Sonra il halk kütüphanesinde kitaplara ve dergilere gönül düşürdüm. İlk okuduğum ve sevdiğim dergiler arasında Mavi Kırlangıç ve Yeşilay da bulunuyordu. Bugün her iki dergimiz de yayınına devam ediyor. Demek ki yarım asır geçmiş aradan. Kabul, yaşlanıyoruz. Ama içimde hep yeşil bir ışık gibi yanıp durdu Yeşilay.

1978’de İstanbul’a geldiğimde ilk uğradığım kültür sanat mahfili Türk Edebiyatı Vakfı’ydı. Kurucusu Ahmet Kabaklı Hoca’ydı. Vakfın sohbetleri, çarşamba günleri Cağaloğlu’nda Nuruosmaniye Caddesi üzerinde bulunan Yeşilay İşhanı’nda yapılıyordu. Heyecanla gider, büyüklerimizi dinlerdik. Meşhur birçok zatı orada tanımak nasip oldu.

Aynı binada Yeşilay’ın tek odalı bir merkezi vardı. Kapısında “Yeşilay Cemiyeti Genel Merkezi” yazıyordu. Çocukluğumun Yeşilay’ı işte buradaydı. Merak etmiştim. Türkiye’nin her tarafına yayılan Yeşilay hizmetlerinin tamamı demek buradan idare ediliyordu. Bir gün cesaretimi toplayıp kapıyı tıklattım, içeri girdim. Odada masasının üstü kupürle dolu, gözlüklü, hafif toplu bir beyefendi sandalyede oturuyordu. Selam verip kendimi tanıttım. Konuştuğum kişi Yeşilay’ın efsanevi Başkanı Selahaddin Kaptanağası idi. Aşkla, şevkle çalışıyordu. Odada, sonradan kızı........

© Milat