Eskiden misafir gelecek diye içimiz içimize sığmazdı.

Evlerimizi şenlendirirdi misafirlerimiz.

Hep “misafirperver bir millet olmakla” övünürdük.

“Batı’da böyle mi ya?” derdik.

İnsanlıktan nasiplenmemiş ki herifler!..

Şimdi…

Aman misafir gelmesin de, rahatımız kaçmasın diye düşünür olduk.

“Bu akşam size misafirliğe gelmek istiyoruz” dendiğinde mazeret uydurur, telefonu kapattıktan sonra, “Nereden çıktı şimdi bunlar!” diye şikâyet eder olduk.

Misafirlik, komşuluk bitiyor mu, ne?

Bazı semtlerde güzel misaller görünce, mutlu oluyorum.

Ümitleniyorum.

Ne yazık ki çok azaldı bu misaller.

Mahalle, sokak kalmadı neredeyse…

Veresiye defterine not düşen Merhum Bakkal Tahsin Amca, Merhume Hamide Teyze’lerden kalmadı.

Çocuk sesleri kesildi; dizleri yaralı, gözlerinden yaramazlık akan afacanlar yok artık.

Obezleşen nesil var.

Ver eline cep telefonunu, tableti, ne rahat iş çocuk büyütmek.

Eskiden, icap edince çocuk komşuya bırakılırdı.

Şimdi…

Parktaki sevimli ufaklığın başını okşamaya çekiniyorsun…

Öyle ya, bu devirde kimseye güven yok, ya “sapık” derlerse?!

Mahalle yok, sokak yok, komşu yok, çocuk sesi yok, “Topunuz buraya gelmesin, patlatırım!” diyeceğiniz yaramazlar yok.

Varsa da bir yerlerde, pek yok!..

En büyük derdimiz, aile meselemiz... Aile geniş aileydi, çekirdek aile........

© Milat