Tevazu ile kibir zıtlığı:

Tevazu: Alçakgönüllülük, kibirsizlik. Kibir: Büyüklenme. Bu kavramları ele alışımızın nedeni, Müslümanların ana eksenlerinden uzaklaşışını, giderek Peygamber ahlâkının özümsenmeyişinin oluşunu anlatmak içindir. Peygamber ahlâkı en öncelenmesi gerekendir. Çünkü o kutlu insan özelliği olana ahlâki donanımıdır. Vahiy gelmeden önce de insanlar arasında örnek bir insandır, dahası bir kuldur.

Kul vurgusunun üzerinde ısrarla duruyoruz. Çünkü her insan bir kuldur, yaratılmış bir varlıktır. İnsanı yüce kılan, belli bir yere getiren öncelikle ahlâkıdır. Ahlâk ise tevazu ile bir bütündür.

Peygamberi örnek alan insan bütün davranışlarını kendine uyarlama çabasında olur. Gerilimler zamanındaki durumlarda, savaş sonrasında kazanılan başarılarda da kişiliğinde bir gevşeme olmaz. İnsan, başlangıcında ne ise, daha olgunlaşarak yaş alır. Giderek daha oturur.

Mekke’nin fethi sırasında, şehir teslim alındığında, insanlar kuşkulu ve korku içinde iken, Peygambere en azılı bir düşman olan Hind, huzuruna geldiğinde çatır çatır sorguluyor ve hesap soruyor. Peygamberin ona karşı olan tutumu, bir üstünlük duygusuyla değil, insanî bir yaklaşımın nasıl olması gerektiğini gösterir. O da teslim olur.

Bir diğer örnek ise Hazreti........

© Milli Gazete