Türk toplumu, mütemadiyen ekonomik kriz ve buna yakın koşullarda yaşadığından “manevra” ve “uyum” kabiliyeti de yüksektir. Enflasyonu yüzde 2’den 3’e çıkan Avrupa ülkelerinde olduğu gibi kısa ve uzun süreli bir şok yaşamadan neredeyse “anında” koşulara adapte olabilir. Kişisel bazda mevcut olan bu “manevra ve uyum kabiliyeti” iş dünyasında da söz konusudur ve ekonomik ajanların hemen hepsi “en kötüsüne” alışık olmanın verdiği cevvallikle her duruma beklenenden kolay uyum sağlayabilir.

Son 5 yıldır yaşanan ekonomik “hadise” ise bugüne kadar görülmüş olan krizlerden hayli farklıdır. Türk ekonomisi krize girer ve yaklaşık bir sene içinde kriz halinden uzaklaşabilirken, 2018’den itibaren bir acayip “buhran” sürecine girdik. Ve işin kötüsü freni patlayan enflasyonla birlikte yaşanan hızlı fakirleşme, karman çorman edilmiş ekonomik dengelerle birlikte kısa ve orta vadede tünelin ucunda bir ışık görünmüyor. Böyle olduğunu ekonomi yönetimi de söylüyor ve onlar bile “iyimser” bir tahminle 2026 yılını işaret ediyorlar. Yani her şey yolunda giderse, tüm kararlar doğru alınır ve uygulanır, kağıt üzerindeki her şey tastamam gerçekleşirse içinde bulunduğumuz “buhran” halinden kurtulabileceğimiz söyleniyor.

İşin ilginci, hemen her şeye kısa sürede alışabilen toplumumuz, bu yaşanan akıl, mantık ve izan dışı süreci, politika yapıcıların yönetememe fiyaskosunu ve kendi yaşadıkları yoksunlukları bile neredeyse dert etmeyecek bir kıvama gelmeleri. En asit bir........

© Milli Gazete