Çocukken haksızlığa, zulme ve zâlimlere hiç tahammül edemezdim. İlkokulda eşkıya tipli, ona buna sataşan, zulmeden kimselerin başını çöp kovasına sokar, poposuna vurur, “Tövbe mi? Bir daha yapacak mısın!” derdim. Mahalledeki şergada tipleri bana havale ederlerdi. Ona buna sataşan, yaşça küçük olanların canını yakan bu tipleri önce ikaz eder, dayılanırlarsa, önce kafayı gömer, sonra yumrukla girişirdim. Merhum babamın da sıklıkla hatırladığı şöyle bir hatıram var: Bir gün babam evde iken kapı çalındı. Babam kapıyı açtı. Bir adam, oğlunun elinden tutmuştu. Babama, “Senin oğlan benim oğlanı dövmüş!” dedi. Çocuk dediği benim iki mislim vardı. Babam, “Bizim oğlan nasıl sizin oğlanı döver?” dedi ve beni çağırdı. Adam beni görünce oğluna kızdı. “Bu mu seni dövdü?” dedi. Çocuk, “evet” deyince, bir şaplak indirdi. “Bu işte bir iş var. Gel, çocukları dövüştürelim!” dedi. Babam da, “Dövüştürelim!” dedi. Bütün mahalle bizim sokakta toplanmıştı. Kovboy filmleri gibi, o şikâyetçi adam ve oğlu sokağın alt başına gitti. Babam ve ben üst baştayız. Babalarımız elimizden tutmuş. Babam, tamam! Der demez, ben fırladım. Dövüşte iki taktiğim vardı: Boyu bana denkse önce kafayı gömerdim, dengeyi kaybedince yumrukla girişirdim. Boyu benden uzunsa ayaklarına dalar, yere yatırır, pes ettirinceye kadar pataklardım. O çocuğa da aynı taktiği uyguladım. Bacaklarına daldım, sonra pataklamaya başladım.........

© Milli Gazete