II. Bayezid zamanında, 14 Eylül 1509’da İstanbul’da büyük bir deprem oldu. Şehir harabe olmuştu. Onun için halk ve tarihçiler bu depreme; “Kıyamet-i Suğra” yani, “Küçük kıyamet” dediler. Geçen sene biz ve civarımızdaki 10 şehir bu “Kıyamet-i Suğra”yı yaşadık. Bizim yaşadığımız, 1509’daki depremden çok daha şiddetli idi. Bizimkine “Kıyamet-i Kübra” yani “büyük kıyamet” demek lazım. (Asıl büyük kıyametle karıştırmamak lazım. O bambaşka bir şey. Dağlar toz zerresi haline gelecek. Belki bin, belki yüz bin şiddetinde…)

Olup bitenler, daha dün gibi… 6 Şubat 2023 Pazartesi günü, saat 04.30 civarı. Küçük delikanlı Fatih Said de bir gün önce gelmiş, o da bizde misafir. Derken müthiş bir sarsıntı… 1999’da İstanbul’da idik ve o depremi yaşamıştık. Ancak bu o depremden çok daha şiddetli idi. Sonraları uzmanların dediğine göre gerçek şiddet 12 civarında idi. İstanbul-Düzce depremi 45 saniye sürmüştü. Bizim o geceki deprem bir dakika 45 saniye sürdü. Yapacak bir şey yok. Ev halkı olarak kelime-i şehâdet getirdik, “Ya Rahîm! Ya Hafîz” diyerek Rabbimize sığındık. Bizim Said, “O anda sadece İslâm’ın hâkimiyetini görmeyi arzu ettim, onun için duâ ettim” diyor.

Ev halkı metanetli idi. Zaruri eşyalarımızı alarak arabaya bindik. Benzinlikte sıra bekledik, alamadık. Sakin bir yerde bekleyelim dedik. Yerler kar. Hem de sulu kar. Ayağınız ıp ıslak oluyor. Sabah namazını güçlükle kıldık. Öğle oldu. Namazı camide kıldım. Sular kesik. Ev halkı, “Eve çıkalım, abdest alıp namazımızı kılıp gelelim” dediler. Ben........

© Milli Gazete