Eğitimimiz sahih bir sisteme oturtulmalıdır. Gökte uçmasını bilen ama yerde yürümesini bilmeyen bir gençliği yetişmiş bir gençlik saymak ne derece doğru?

Ayaklar yere basmadan yukarıya odaklanıp zıplamak ya da yükselmek mümkün değil. Öncelikle sabite lazım. Bütün maharet ve marifetler bu sabite üzerine bina edilebildiğinde yetişmiş bir insandan bahsedebiliriz.
İlim, beşikle mezar arasındaki sürecin müktesebatıdır. Dünyaya gelir gelmez bilme süreci işlemeye başlar. Bu yolda ilerledikçe kişinin olgunluk durumuna bağlı olarak bilemediklerinin farkına varmak ve bilmediğini bilmek gibi ulaştığı bir seviye de vardır.

Bilmenin öznesi kişinin kendisidir. Nesneyi ve eşyayı bilinir hale getiren insanın bu süje olma durumudur. Evrende insan diye akıl ve irade sahibi bir varlık olmasaydı iğneden ipliğe her bir şey bilinmeyi bekleyecek ya da bilinme özelliğini yitirecekti.

İnsan, bildikleri kadarıyla eşyaya hükmeder. Eşyanın bilinirliği bilenin bilgi seviyesiyle sınırlı olmadığından her şey bilinmeyen tarafıyla gizemi devam ettirecektir.

Gelişen teknolojiyle birlikte bilgiye hızlı ve kolay ulaşılır olma sebebiyle öğretmen-öğrenci ilişkisinde tecessüse dayalı heyecan kaybolmaya yüz tutmuştur. Öğrenci, karşısındaki öğretmeni haber verici, ufuk açıcı veya eşik atlatıcı olarak görmemektedir.

Öğretmen sadece formel anlamda bir........

© Milli Gazete