Konuşmak “sesini duyurmak” ise yazmak “sözünü tutmak”, “sözünde durmak”tır. Konunun altını çizmek istediğimizde konuşuruz. Konuşurken etrafa dağılan, uzay boşluğuna yayılan sözcükleri toplayıp derleme imkânımız (şayet kayıt almamışsak) yoktur. Zaten gündelik konuşmaların hiçbiri saklanası şeyler değildir. Yazmak derlemek olduğu kadar yaymak ve yayımlamak gibi bir maksadı da bünyesinde barındırır. Bir sayfaya gelişigüzel bir şeyler yazan ile zihninde kompoze ettiği ifadeleri belli bir plan ve üslupla kâğıda geçen arasındaki en basit fark budur. Yazmayı bütün zamanlara ulaşma enstrümanı kılan kişidir yazar.

Modern zamanlarda yazmak sadece kalem-kâğıt (klavye-monitör) ilişkisine dayalı bir fiziki ameliye değildir. Çok daha fazlası kendinden uzak yaşamayı hayat biçimi haline dönüştürmüş çağın insanına tefekkür imkânını da bahşeder. Yazmak bu yönüyle nefis muhasebesine dayalı bir tefekkür biçimidir. Klasik tefekkür düşünmeyi zamanın tutanaklarına geçmez. Düşünen insanın yoğunlaştığı düşünme hareket ve davranışlarında kendini ifade etme imkânı bulur. Bir insanın hareketlerine bakarak hangi dünya görüşü ya da tefekkür biçiminin o insanı bu tür davranmaya sevk ettiğini yakalamak mümkündür.

Yazdığınızda kendi mevcudiyetinizi de yazdığınız metne bir tür çivilemiş olursunuz. Sizi ölüm dünyadan uzaklaştırsa da geride kalanlarla yazı yoluyla buluşup görüşebilirsiniz. Ne de olsa siz olmadığınız ya da olmayacağınız zamanlar sizin yerinize konuşan yazdıklarınız vardır. Ölüm geldiği zaman onun elinden birkaç parça da olsa bir........

© Milli Gazete