“Her şey alışkanlıktan ibarettir” diyor, Dostoyevski. Galiba insanın zindanı da insanın özgürlüğü de bu paradoksun içinde gizli. Bir yanı ile insanı körelten, eksilten bir boyutu var diğer yanıyla insanı harekete geçiren, aktif hale getiren bir boyutu var. Bütün bu boyutlar bir kez daha iki uçta da olmadan bir vasatı yakalamayı salıveriyor. İki günü benzer bir alışkanlık insanın zindanı olurken, bir gününü diğerinden öteye geçiren vasat özgürleştirici bir durum vadediyor. Günler birbirini kovalarken ya günlerin mezesi olmak ya da günleri birbirinden daha anlamlı kılacak bir ivme kazanmak arasında geçiyor. Hatırlamak harekete geçmek için önemli bir işarettir. Günler geldikleri gibi geçmemelidir. Bir yaşanmışlık, ifa edilmişlik ile geçmelidir ki yaşam kendini gösterebilsin. Günler geçiyor ya ezip ya da doyura doyura…

PAZARTESİ

Bir pazartesi sabahı nasıl bir yük yüklerse insana, farkında olmadan öyle bir pazartesi sabahına uyanmışım. Uzun bir zamandan beri içinde bulunduğumuz belirsizlik halini gidermek için sabah erkenden bir adım atıp evden çıktım. Aslında belirsizlikleri bitirmek hem bir yanıyla ürkütücü hem diğer bir yanıyla rahatlatıcı ama haftanın başlangıcı bir günde böylesi bir işe kalkışmak epey zor bir işmiş, günün sonunda anladım. Onun için kamu bütün önemli kararları cuma günü alıyormuş ve her şey tatile girdikten sonra açıklıyormuş. İşin ekonomik boyutu bir yana diğer bir boyutu ise sosyal olarak tepkileri de soğutmak için araya mesafe sokmak anlamına geliyormuş. Böyle uzaktan bakınca bir pazartesi gününe ne kadar çok anlam yüklenebilir ki? Elbette herkesin hayatında önemli başlangıçlar, ayrılıklar, kayıplar sevinçler ve hüzünler yüklenmiş olabilir. Hem ay olarak hem de gün olarak benim de özel hatıralarım var. Buna bir yenisini daha eklemiş oldum. Bir hafta boyunca belirsizliği noktalamış olmanın verdiği realite ile yüzleşmek hiç kolay olmadı. En ilginç yanı ise belirsizliğin bitmesini bu kadar çok istememe rağmen bunun bitişine hiç hazır olmadığım gerçeğini hazmetmek oldu. Ya da buna gayret etmek oldu. İnsan en çok belirsizlik havuzunda kendini avutuyormuş. Bu hoş bir melankoli, hastalıklı bir kararsızlık ve acıtan bir umut da içinde barındırıyormuş, öğrenmiş olduk.

Zor da olsa bir adım atmanın vermiş olduğu ferahlık günler sonra kendini hissettiriyor. Elbette ki birçok konunun ağır bastığı bir yerde insan biraz sükûnet istiyor. Biraz da olsa etrafına baktığından hayat belirtisi arıyor ama yok. Fotoğraflar düşüyor önümüze “insan” ne ise “insanlık” ne ise ondan utanır hale geldik. Bu........

© Milli Gazete