Camiler dünyanın dört bir yanında var olan Beytüllah’ın birer şubesi Kur’anın ifadesiyle Allah’ın evleridir.

Bizler bu dünyada Allah’ın evine sahip çıkarsak, o dergahın müdavimi olup, kıraat, rüku ve secdelerle Allah ile bağımızı diri tutarsak Camilerin Rabbi bizi öteki dünyada sahipsiz bırakmaz diye düşünüyorum.

Hatem-ül enbiya Hz.Muhammed(sav) buyuruyor ki; “bir insanın kalbi camiye bağlı ise imanının varlığına işarettir” peki bu hadise göre cami dostu kimseler mümin olduğuna göre cennet de müminler için yapıldığına göre bu iddiamın doğruluğunu desteklemiyor mu? Dolayısıyla diyorum ki; “her camiye giden cennete gitmeyebilir, ama cennete gidenler camiye gidenlerdir” ruhu cami ile barışık olmayan bir insanın cennete gidebileceğine ihtimal verebilir miyiz?

Caminin önemini anlatan yaşanmış bir olay paylaşmak istiyorum;

Bizim köyümüzde Kal-ı Abas(Abas dede) adında bir Allah dostu varmış, şafak öncesi güm güm.. diye sesler duyunca herhalde şafak vaktidir haddadlar (demirciler) çalışmaya başladılar diye dışarı çıkmış, dışarıda ses yok, bir daha yorganı başına çekmiş yine aynı güm, güm… sesi, birkaç defa dışarıya git gel yapınca eşi Pira Ayşo(Ayşe nene) sormuş; “Abas hayırdır dışarı git gel yapıyorsun?” O da diyor ki; “başımı yastığa koyuyorum ses geliyor, dışarı çıkıyorum ses yok ben de şaşırdım”, eşi diyor ki; “keslan(tembel) herif o güm güm… sesi benim kalbimin sesidir, ben Allah’a zikir ediyorum”. Abbas amca bundan çok müteessir oluyor ve Nasuh bir........

© Müslüman Dünya