Sahabe... Bazılarınca “sahabet” mastarından türetildiği kabul edilen, Risale-i Nur’da“Dava içinde bürhan” diye ifâde edilen bu kelamı, "İslam davasının sahipleri” manasında anlayanlar da var.

“Sahabe veya ashab, Arapça kökenli bir sözcük olup “yoldaşlar, arkadaşlar” manasında. Sahib (Arapça: صاحب) ve Sahabi kelimelerinin çoğuludur.” Şeklindeki wikipedia sitesindeki izahtan da anlaşıldığı gibi, “sohbet” kökünden gelen “sözcük”ün manasıyla ilgili başka bir izah da şu:

"Resulullah aleyhissalatu vesselâmın sohbetidir. Bu sohbet, öyle bir iksirdir ki, ona bir dakika mazhar olan bir kimse ehl-i tasavvufun senelerce seyr u sülûkla elde edebileceği feyze ve hakikat nurlarına mazhar olabilir. Nasıl ki, bir sultanın hizmetkârı, o sultana tâbi olarak öyle bir mertebeye çıkar ki, bir şah çıkamaz. “İşte şu sırdandır ki, en büyük veliler sahabe derecesine çıkamıyor.” Ashab’ın sohbeti Peygamberin nübüvvet şahsiyetiyle sohbettir.

Bu sohbetin yüceliği şu misalden anlaşılabilir: Kızını diri diri gömecek kalp katılığına sahip bir bedevî adam, bir saatlik nebevi bir sohbetten sonra karıncaya ayağını basamayacak bir ruh inceliği kazanıyor; cahil ve vahşî bir adam, bir günlük bir sohbetten sonra Çin ve Hind gibi memleketlere gidip o medenî kavimlere muallim ve rehber oluyordu. Bu hususu Lemeat’ta şöyle nazmetmiştir:

“Bir nazar-ı Peygamber
Birdenbire kalbeder
Bir bedevi-i câhilî
Bir ârif-i münevver
Eğer mizan istersen
İslâmdan evvel Ömer
İslâmdan sonra Ömer”

Bu “inkılab-ı azim”den sonra sahabe kelimesi “el” ilavesiyle hususileşmiş ve “el- sahabetül- kiram” olmuştur. “Sahabeler ekseriyet-i mutlaka itibariyle kemâlat-ı........

© Müslüman Dünya