Η συμμετοχή των ενηλίκων σε προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης στην Ελλάδα είναι μόλις 3,5%. Πρόκειται για το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε. και ενώ ο μέσος όρος είναι στο 11,9%. Με λίγα λόγια, οι Έλληνες έχουν γυρίσει την πλάτη στη διά βίου εκπαίδευση. Αν επιχειρήσει κανείς μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, θα βρει δεκάδες άρθρα για την αξία της. Καταλαβαίνουμε όλοι λοιπόν πόσο σημαντικό είναι να συνηθίσουμε να είμαστε «αιώνιοι μαθητές». Γιατί το αποφεύγουμε;

Στο οικονομικό συνέδριο της «Ναυτεμπορικής» δόθηκαν δύο διαφορετικές απαντήσεις. Ο υπουργός Εργασίας, Άδωνις Γεωργιάδης, τόνισε πως δεν υπάρχει στο ελληνικό επιχειρείν κουλτούρα εκπαίδευσης προσωπικού. Οι εργοδότες θεωρούν βάρος παρά κέρδος το να φροντίσουν για την κατάρτιση του δυναμικού τους. Αν μπορεί ο εργαζόμενος να το κάνει με δικά του λεφτά, εκτός ωραρίου, έχει καλώς…

Η Ιουλία Τσέτη, επίτιμη δρ. Φαρμακευτικής στο ΕΚΠΑ και CEO του ομίλου φαρμακευτικών επιχειρήσεων Τσέτη, έδωσε ωστόσο μία άλλη εκδοχή: «Το θέμα είναι να πείσεις τον εργαζόμενό σου να μπορέσει να δεχθεί τη διά βίου μάθηση χωρίς να θεωρήσει ότι είναι εις βάρος της ποιότητας ζωής του. Εκεί είναι ένα θέμα που εγώ προσωπικά το σέβομαι. Δεν μπορείς τον άλλον να τον απασχολήσεις παραπάνω, και ειδικά στην Αθήνα».

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ούτε οι επιχειρήσεις στην πλειονότητά τους θέλουν να αναλάβουν την υποχρέωση ούτε οι εργαζόμενοι έχουν τις συνθήκες που χρειάζονται για να βρουν τον χρόνο και τις δυνάμεις. Το δεύτερο ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό για τις γυναίκες. Ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, Νίκος Βέττας, είπε κάτι στο οποίο δύσκολα κανείς θα διαφωνήσει: «Βάζουμε ως ελληνική κοινωνία τις γυναίκες μπροστά σε διλήμματα που δεν θα έπρεπε. Τους φορτώνουμε τη φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων». Δύσκολο να περιμένουμε ταυτόχρονα να θέλουν να κάτσουν πάλι και στα θρανία…