Η υπόθεση Ασημακοπούλου είναι πιο σοβαρή απ’ όσο κάποιοι θέλουν να την παρουσιάζουν και πολύ πιο διαβρωτική απ’ όσο κάποιοι θέλουν να ομολογήσουν.

Είναι σοβαρή γιατί το κράτος εξαπάτησε τους πολίτες. Οι πολίτες έδωσαν στο κράτος τα προσωπικά τους e-mail για να ψηφίσουν ή για να διεκπεραιώσουν υποθέσεις με το Ελληνικό Δημόσιο και μόνο με αυτό. Δεν τα έδωσαν για να γίνουν φέιγ βολάν σε χέρια τρίτων.

Είναι διαβρωτική γιατί η διαρροή που έγινε -είτε με ευθύνη κάποιων μικρομεσαίων υπηρεσιακών και κομματικών παραγόντων είτε με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας- κλονίζει ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη μεταξύ κράτους και πολίτη. Ήτοι κάνει ακόμη πιο βαθύ το ρήγμα εμπιστοσύνης προς τους ήδη τραυματισμένους θεσμούς.

Τις δε σκιές που αφήνει πίσω της η υπόθεση τις κάνει ακόμη πιο βαριές η υποκρισία όλων των εμπλεκομένων. Η ίδια η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου αποσύρθηκε από τις ευρωεκλογές μόνον όταν η έξοδος έγινε μονόδρομος. Μέχρι τότε διακήρυττε ότι έπεσε θύμα συνωμοτών και συκοφαντών που ήθελαν να πλήξουν την επιστολική ψήφο και την κυβέρνηση. Παρεμπιπτόντως, ανάλογες ηχηρές διακηρύξεις έκανε και ο γραμματέας Διασποράς της Ν.Δ. ο οποίος, όπως αποκαλύφθηκε, ήταν εκείνος που άφησε να διαρρεύσουν τα e-mails στην ευρωβουλευτή.

Η κυβέρνηση επίσης απέπεμψε την Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου μόνον όταν έγινε προφανές ότι από τη δικαστική έρευνα θα αποκαλυπτόταν πως πηγή της διαρροής των e-mails ήταν το υπουργείο Εσωτερικών. Δεν το έκανε για λόγους πολιτικής ηθικής, ούτε για λόγους πάταξης της κομματοκρατίας.

Αντιθέτως, από αρχής μέχρι τέλους, αυτή η υπόθεση ήρθε να θυμίσει ότι το κράτος των ημετέρων, των κομματαρχών και της εκλογικής πελατείας είναι πάντα εδώ. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι η κομματοκρατία έγινε ψηφιακή και ότι ο Γκόρτσος φόρεσε ευρωπαϊκή γραβάτα.