Πριν από οκτώ, εννιά μήνες, έχω τη μάνα μου στην εντατική, περιμένω να πεθάνει. Κάνανε ό,τι μπορούσανε οι γιατροί και οι γιατρίνες, κάνανε παραπάνω απ’ αυτό που μπορούσανε, με τα μάτια μου το είδα, αλλά μερικές φορές ακόμη και η υπεράνθρωπη προσπάθεια δεν φτάνει. Μερικές φορές, έρχεται η ώρα σου να φύγεις…

Οπότε είμαι με κατεβασμένα τ’ αυτιά και τα πανιά μαύρα. Αλλά προσπαθώ κάπως να συνεχίσω την κοινωνική μου ζωή, μη με πάρει εντελώς από κάτω. Και είναι μεσημέρι και είναι καλοκαίρι, και κάθομαι με παρεάκι δημοσιογραφικό και συζητάμε τι θα γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ αφού έχασε τις εκλογές πανηγυρικά και πέφτουν βροχή οι απόψεις και χαλάζι τα στοιχήματα κι έχω δίπλα μου έναν τύπο που με ρωτάει για το βάσανό μου και του εξηγώ ότι η μάνα μου δεν έχει ελπίδες και μου λέει για κάτι εξετάσεις που έκανε και είμαι εγώ σε περπλ χέηζ και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, τι μου λέει δεν ξέρω, αλλά κάποια στιγμή ακούω τη μεγάλη ατάκα:
Με το Δημόσιο δε........

© Newpost