Με ξέρετε εμένα τώρα, στα αλμυρά είμαι χωριό.
Καμιά παντσετούλα, κάνα σπληνάντερο, πατάτα τηγανητή, μακαρόνια με κιμά, τριάντα χρόνια παιδεύεται για να με ξεβλαχέψει εκείνη που κοιμάται πλάι μου. Τα παίρνω τα γράμματα, μάλιστα κυρία, αλλά πώς να το πω ρε παιδιά το φαγητό δεν είναι το φόρτε μου.

Στο γλυκό, από την άλλη, δίνω ρέστα! Που με χάνεις που με βρίσκεις, σε ζαχαροπλαστεία μπαινοβγαίνω, τα λεφτά που έχω επενδύσει σε ζάχαρες ανά την υφήλιο, δεν τα έχουν επενδύσει ούτε καν οι φιλομαθείς σκύλοι στην Ελληνική Αγωγή. Και, φυσικά, με δουλεύουν οι φίλοι και οι φίλες στα σόσιαλ, προτείνοντάς μου όλα τα πιθανά και απίθανα εδέσματα, σύρε ρεπόρτερ να ψωνίσεις. Προ εβδομάδος πήγα τσάρκα στον Παπαρασκευά στη Γλυφάδα, προ τριημέρου κατηφόρισα Πειραιά στον Μπακάλογλου, οι δρόμοι με φάγανε τον δόλιο. Αλλά πίσω δεν κάνω!

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, πάω χτες το πρωί στον Τραπεζιώτη στο Κόκκινο, λέμε, λέμε, λέμε, ανηφορίζω........

© Newpost