Μεγάλωσα στα καταραμένα σέβεντιζ, εκεί ήτανε που μπήκα θέλοντας και μη στην εφηβεία. Δύσκολες εποχές, φτώχεια, μιζέρια, καντήφλα, Σόλων Γκίκας. Κι εμείς, πιτσιρικάδες αριστεροί να προσπαθούμε από τη μία να αλλάξουμε τον κόσμο και από την άλλη να τον κατανοήσουμε. Το πρώτο, μπορούν ο καθένας και η καθεμιά να καταλάβουν, σαράντα χρόνια αργότερα, αν το καταφέραμε. Το δεύτερο πήγε κάπως καλύτερα έχω την εντύπωση, κάτι υποπτευθήκαμε, κάτι διευκρινίσαμε, κάτι πήραμε χαμπάρι. Όχι τόσο λόγω της πεφωτισμένης καθοδήγησης (γνωστό τεμπελχανείο το ΚΚΕ Εσωτερικού…), όσο διότι λιώσαμε στο διάβασμα. Κι άμα περνάς την ώρα σου πάνω απ’ τα βιβλία αντί για το τραπέζι του μπιλιάρδου (δεν είχε τότε Apple Vision Pro) όλο και κάτι θα σου μείνει στο τέλος. Έστω ο τίτλος του πονήματος…

Οπότε κι εγώ, μπορεί να μη θυμάμαι........

© Newpost