Οι ευρωεκλογές δεν αναδεικνύουν ούτε απειλούν κυβερνήσεις. Πόσο μάλλον όταν οι κυβερνήσεις έχουν νωπή λαϊκή εντολή και δεν έχουν ουσιαστικά αντίπαλο να τις απειλήσει, όπως η σημερινή.

Όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φοβάται. Δεν εμπιστεύεται την «κυριαρχία» της. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός αναβαθμίζει τις ευρωεκλογές (σχεδόν…) σε βουλευτικές εκλογές, λέγοντας ότι διακυβεύεται η «σταθερότητα». Γι’ αυτό και χρίζει υποψηφίους αμφιλεγόμενα πρόσωπα με κακόφημο παρελθόν, όπως ο Μπελέρης. Γι’ αυτό και επιλέγει τηλεπαρουσιαστές με πλούσιες επιδόσεις στον ασύδοτο λαϊκισμό, όπως ο Αυτιάς . Γι’ αυτό επιλέγει πανελίστριες που προωθούσαν το… «ανθρώπινο πρόσωπο» του Κασιδιάρη, όπως ο κυρία Μελέτη.

Φαίνεται ότι ούτε αυτά αρκούν. Χρειάζονται κι άλλες «επιτυχίες». Και βρέθηκαν:

Εν κατακλείδι: πλησιάζουν οι εκλογές και ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ χρειάζονται όλο και περισσότερες «επιτυχίες». Αν και, έτσι όπως φαίνονται τα πράγματα, η πιο μεγάλη επιτυχία τους είναι ότι δεν υπάρχει απέναντί τους ισχυρός αντίπαλος.

Είναι αυτό που έχει πει ο Αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ: «Δεν είναι αρκετό να πετύχεις. Πρέπει και οι άλλοι να αποτύχουν»….