Saraylar saltanatlar çöker kan susar birgün zulüm biter.
menekşeler de açılır üstümüzde leylaklar da güler.
bugünlerden geriye, bir yarına gidenler kalır bir de yarınlar için direnenler…

Kahramanımız son kullanma tarihi gelen gıda ürünleriyle beslenen yoksul bir süpermarket çalışanı. Adı Ansa Grönholm. Kadrolu değil, sözleşmeli bir işçi. Mesaisi bitmiş, tam çıkmak üzereyken önü kesiliyor. Tarihi geçmiş ürünler çöpü boylamadan önce yoksul ve aç bir gencin birkaç tane almasına izin verdiği için müdür tarafından sorgulanıyor. Süpermarketin güvenlik görevlisi jurnallemiş, o meymenetsiz de orada. Ansa’nın arama amacıyla zorla boşalttırılan çantasından son kullanma tarihi geçmiş bir ürün çıkıyor, bozuk değilse akşam onu yiyecek (dünkü bozuk çıktığı için aç uyumuştu). Ansa anında, şartsız şurtsuz tazminatsız işten kovuluyor. Yanında bu gaddarlığa şahit olan iki arkadaşı daha var, bu kadınlardan biri (Liisa) çantasından bir ürün çıkartıyor ve “Ben de raftan son kullanma tarihi geçmiş bir ürün aldım, birisi yese bu ihmal yüzünden ölebilirdi, beni de kovun” diyor. Üçüncü kadın, “Suç benim, et ve süt ürünleri reyonundan ben sorumluyum, gözümden kaçmış” diyor. Bu dürüst itirafı ve sorumluluk bilinci nedeniyle yetkili yönetici onu kovmayacaklarını söylüyor, diğer ikisinin işine oracıkta son veriliyor. Üçüncü kadın, “Ben de işi bırakıyorum, çorba dağıtsam zaten aynı parayı kazanırım” diyor. Üçü de işinden oluyor. Ardından süpermarketin arka taraftaki depo çıkışında demin işten kovulan Ansa ve Liisa’yı görüyoruz. Derken beklenmedik bir şey oluyor. Ansa dönüp Liisa’ya bakıyor, birbirlerine sımsıcak gülümseyip el ele tutuşuyorlar, birkaç metre yürüyorlar, tutuşan eller havaya kalkıyor ve sonra ayrılıp farklı yönlere doğru gidiyorlar. İki dakika önce işten çıkarılmış ve belirsiz bir geleceğe doğru yola çıkmış iki yoksul insandan pek beklenmeyecek düzeyde sevgi, umut ve dayanışma dolu bir hareket. Film boyunca birçok örneğini göreceğimiz, hayatı çekilir kılan küçük jestlerden sadece biri bu.