Κωνσταντίνος Μάγνης

Η χώρα περνούσε περίοδο μεγάλης έντασης. Οι πολίτες πλακώνονταν στους δρόμους και επέστρεφαν στο σπίτι τους ματωμένοι και ξεσκισμένοι. Στις οικογένειες επικρατούσε κατήφεια και ανασφάλεια. Ωσπου ακούστηκαν καμπάνες.

Η γαλανόλευκη υψώνεται στο βάθος. Ασθμαίμων ένας άνδρας εισβάλλει στην αυλή που ενώνει τα σπιτάκια για να ανακοινώσει τα χαρμόσυνα νέα. Εγινε επανάσταση και αποκαθίσταται η τάξη. Τέρμα οι ταραχές και τα μαλλιοτραβήγματα. Παλιοί εχθροί μονιάζουν και στήνουν όλοι μαζί έναν χαρούμενο χορό. Το έργο είχε τελειώσει και μπορούσαμε τώρα να φύγουμε από το «Πάνθεον» για να επιστρέψουμε στο σχολείο μας, με τα πόδια.

Πρέπει να ήταν γύρω στο 1970 όταν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του δημοτικού σχολείου περιλάμβανε θεατρική κατήχηση στην πολιτική αγωγή, με μια υποχρεωτική παράσταση εθνοσωτηρίου ενδιαφέροντος. Ηταν μια θεατροποιημένη απόδοση του αφηγήματος της χούντας, μέσω του οποίου το καθεστώς αιτιολογούσε το κίνημα της 21ης Απριλίου. Αφήγημα παιδαριώδες και επαίσχυντα απατηλό.

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, οι πραξικοπηματίες είχαν αρχίσει τη ζύμωση ήδη από τη δεκαετία του ’50 και πάντως πολύ πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα τα οποία προκάλεσαν τους δύο Ανένδοτους του Γεωργίου Παπανδρέου. Η κρίση της περιόδου ήταν καταλύτης για την επιβολή δικτατορίας, αλλά η γενεσιουργός αιτία της ήταν ένας διπλός........

© Pelop