Feyizli Şehir Denizli

1943 yılında Nur Talebeleri tutuklanarak Denizli’ye gönderilirler. Denizli’ye vardıklarında halk teessür içinde, sessizce Nur Talebelerini selâmlar. Bazıları moral vermeye çalışır.

“Sizin başınızda öyle bir Hoca Efendi var ki sorgu hâkimi sual sormadan sorularına cevap verdi. Sizlerin hiç bir kabahatiniz yoktur, merak etmeyin. Beraat edeceksiniz.”

Denizli Cezaevi yeni yapılmıştır. Bahçesi yeşil olsa da havasız koğuşlarıyla, ufak mazgal deliği gibi cam pencerede sık demir parmaklığıyla Malta Zindanına benzeyen rutubetli bir binadır. İlk geceyi binanın müştemilatında beş kişinin barınamayacağı bir yerde geçirirler. Yataklarına oturarak tilki uykusuna dalarlar. Bu onlara aslında bir çeşit işkencedir. Kapıları da kilitlenmiştir. Artık yegâne tesellileri Bediüzzaman’ın o binada bulunmasıdır.

Ağır ceza koğuşunun bir odası İnebolu, Kastamonu ve İstanbul’dan gelen Nur Talebelerine tahsis edilir. Nazif ve Selahâddin İstanbul ulemâsından Gönenli Mehmed Efendi, Seyyid Şefik Arvasî, Şemseddin Yeşil, Emin Uzun, Mustafa Hemadan ile aynı koğuşa yerleştirilir. Üstad kibrit kutusu içinde bir kâğıda, “Hoş geldiniz.” yazılı bir pusulayı mahkûmlardan meydancı Âdem Ağayla gönderir.

İnebolu Nur Talebeleri Üstad’larını uzun zamandır görmediklerinden ziyaret etmek isterler. Müdür müsaade etmeyince Üstad’ın koğuş penceresine çıktığı zamanları kollayarak uzaktan da olsa hasret gidermeye çalışırlar.

Nazif Çelebi, Taşköprülü Sadık Beyle birlikte mahkûmlarla dostluk kurup güzel bir hizmet zemini oluşturur. Üstad Hazretleri hapisteki düzeni Sadık Bey ve Süleyman Hünkâr’a havale eder. Nazif, Feyzi, Emin, Hilmi, Selahâddin ve Mümtaz ile istişare etmelerini ister.

Hapishane Medrese Oluyor

Kısa zamanda cezaevindeki bütün ağır cezalılar pişman olarak tevbe ve istiğfar eder, namaza başlar. Nur Talebeleri bu değişimi anlamlandırmakta zorlanır. Hapishane elebaşısı (cezaevi tabiri ile ‘dayısı’) Beylerbeyli Süleyman Hünkâr’a bu durumu sorarlar.

“Siz ne gördünüz ki, kısa zamanda Hoca Efendiye karşı bu kadar saygı gösteriyorsunuz? Fırsat buldukça elini öpmeye koşuyorsunuz?”

Hünkâr bütün samimiyetiyle olayı özetler.

“Ben buraya adam yaralamaktan sekiz aya mahkûm olarak geldim. Bir gece rüyamda bir hoca efendi, ‘Süleyman sen iyisin fakat çok mağrursun ve nefsine güveniyorsun. Yakında bunun cezasını çekeceksin.’ diyordu. Hakikaten çok geçmeden, hapishanede bir kavga oldu. Kavgada bir mahkûm ölmüştü. Bu hâdiseden sonra beni de yirmidört seneye mahkûm ettiler. Bediüzzaman cezaevine gelince, bu zatın rüyamda gördüğüm Hoca Efendi olduğunu anlamıştım. Zaten Hoca Efendi de gelir gelmez mektup yazarak, ‘Burası bir hapishane değil, Medrese-i Yusufiyedir. İçindekiler birer zebani değil, birer müdür ve idarecidir. Bugünden itibaren gusledip, tevbekâr olarak içki, kumar gibi şeyleri katiyyen terk edeceksiniz.’ diyordu. Bunun için kendisine son derece hürmet ediyoruz. Aksi halde, manevî tokadını yiyeceğimizi biliyoruz…”

Selahâddin’in koğuş komşuları olan ağır cezalıların hepsi Nur Erleri vesilesiyle elif cüz’ünden başlayarak Kur’ân’ı hatmeder. Gönenli Mehmed Efendiden ders almaya başlayan dört adam katili Mehmed, Kur’ân’ı hatmederek mahkûmlara imamlık yapmaya başlar. Katiller rüyalarını anlatır, gözyaşı döker, yaptıklarına bin defa pişman olduklarını söyler.

“Biz Allah ve Peygamberi bilmiyorduk. Bize yol gösterdiği için başta Hoca Efendiye ve........

© Risale Haber