Hapiste puslu pusulalar

1943 yılında Bediüzzaman Said Nursi ve talebeleri Denizli Hapsine konulur. Hapishanede Üstad’la irtibatı Ahmet Nazif Çelebi sağlar. Pusulalar yazarak Üstad’ı bilgilendirir. Bütün meşakkate rağmen talebelerinin hizmeti bırakmamaları Üstad’ı çok memnun eder. Bir mektupla tebrik ve teşekkür eder.

“Sizi temin ederim ki, şimdi ecel gelse, ölsem, kemâl-i rahat-ı kalble karşılayacağım. Çünkü içinizde kuvvetli, metin, genç çok Said'ler bulunduğuna ve bu biçare, ihtiyar, hasta, zayıf Said’den çok ziyade Risale-i Nur’a sahip ve vâris ve hâmi olacaklarına kanaatim geliyor.”[1]

Efeler aynı safta omuz omuza

Hapiste namazları genelde Hafız Tevfik kıldırır. Nazif tam arkasında durur. Süleyman Hünkâr’ı çok sever. Kişi cennette olduğu gibi namazda da sevdiğiyle beraberdir. Nazif, Efe Süleyman’ın kolundan tutar, omuz omuza namaza durur. Eskinin katili, şimdinin şakirdi Süleyman’ın keyfine diyecek yoktur. Bir gün yine yan yana namaza dururlar. Nazif, Süleyman’ın sağındadır. Süleyman sağa selam verdiğinde gözlerine inanamaz. Nazif’in yerinde Hz. Ali Efendimiz durmaktadır. Şen olasın mahpusluk… İşte Bedir’in erleri…

Tahtakurusu dersleri

Üstad mahkemeye giderken genelde Tahirî Mutlu, Mehmet Feyzi veya Nazif’le kelepçelenir. O gün kelepçenin ucu Nazif’e nasip olur. Kabristanda soluklanırken Üstad’ın yakasındaki tahtakurusunu fark eder.

“Üstad’ım müsaade eder misiniz?”

“Ne o Nazif?”

“Tahtakurusu. Gidiyor boynumuza doğru.”

“Sakın dokunma!”

“Niçin Efendim?”

Üstad latife tarzında cevaplar.

“O kurnazdır. Isırır, hemen saklanır ve sen onun ısırdığını birkaç saniye sonra duyarsın. Bu sefer sen onu öldürürsün. Hâlbuki o ısırmadı. Sen, birini haksız yere öldürdüğün için, onun intikamını almak üzere, bire on hücum ederler…”

Üstad ve talebeleri gülüşürken Üstad birden ciddileşir. “Bak, bir arkadaşlarının intikamını almak için on tanesi birden hücum ediyor. Biz burada, bu davayı Abdülkadir Geylani, Ahmed-i Farukî, Muhammed Gazali’den teslim aldık. Bir tahtakurusu, bir kardeşinin ölümüne on tane fedai olarak gittiğine göre biz daha fazla fedakârlık yapmamız lazım…” diyerek, tahtakurusu üzerinden sadakatin önemini vurgular.

Kuşlar özgürlüğe uçar

On iki kez mahkemeye çıkarlar. 15 Haziran 1944 tarihli son duruşmada “Bediüzzaman’ın vârislerinden” Kahraman Nazif muhteşem savunmasıyla mahkemeyi inletir.

Duruşma sonunda Üstad ve talebeleri beraat eder. “Kaziye-i Muhakeme Denizli Ağır Ceza Mahkemesi” başlığı altında verilen kararda Nazif, “İnebolu Cami-i Kebir Mahallesinden Mehmet oğlu, 1307 doğumlu, 19.9.1943’ten beri mevkuf, sabıkasız Ahmed Nazif Çelebi” şeklinde takdim edilir.

Sen kuş olup gidersin Hafız Ali

Nazif’in ruhundan izler taşıyan Hafız Ali Ergün, Üstad yerine şehiden toprağa düşer. Sanki Üstad’ın canından bir parça kopar. Nazif’in can dağından kocaman bir kaya Denizli Kabristanına yuvarlanır. Kayayı gediğine koymak, ruhunu eski havasına getirmek ister. Hapisten çıktıktan sonra Üstad, Mehmet Feyzi, Selahattin Çelebi, Çaycı Emin’le Hafız’ın kabrine giderler. Kur’an’lar okunur. Üstad hazin hazin dualar eder. Elini semaya kaldırır.

“Bu şehid bir yıldızdır.”

O sırada talebeleri gayr-i ihtiyarî başlarını kaldırdıklarında, gökte ışıl ışıl bir yıldızın parladığını görür. Üstad kabir tahtasına kalbini yazar.

“Mahkeme-i Kübra-yı Haşirde Risale-i Nur Talebelerinin bayraktarı şehid-i merhum Hafız Ali rahmetullahi aleyhi ebeden daimen.”

Bu da benim sana ayrılırken hediyem olsun

Nazif hizmetleriyle Üstad’ın takdirini kazanır. Üstad, Mehmet Feyzi’nin rüyasında Üstad’ın üzerinde........

© Risale Haber