Aralık ayının karanlık, soğuk ve yağışlı bir pazartesi akşamı, son dersimiz Türk Dili ve Edebiyatıydı. Öğretmenler ellerinden geleni yapsalar da günün son saatinde öğrenciler, eve çoktan gitmiş olurlar. Bizim sınıf da çoktan eve gitmişti. Bir ben kalmıştım sanki sınıfta… Ders, edebiyattı çünkü… Hiçbir zaman ders olmayan, adına ancak keyif dediğim saatlerden biriydi…

Hocamız, her zamanki zarafeti, seçkin zevki ve asil duruşuyla kapıdan içeri girip gözünün ucuyla yoklamayı aldıktan sonra, bugün size bir şeyler okuyacağım, dedi. Sonra da Alhonse Daudet’nin ‘Değirmenimden Mektuplar’ adlı öykü kitabını açtı. Fransız yazarın en sevilen eseri olan bu kitap, yazarın Alpler'in eteklerinde yer alan eski bir değirmenden yazdığı, her biri ayrı bir öyküyü anlatan mektuplardan oluşur. Öykülerde özgürlük, eşitlik ve adalet temaları işlenir. Hocamız da bu kitaptan ‘Mösyö Seguin’in Keçisi’ başlıklı öyküyü okumaya başladı. O okurken ben de ona bakıyordum. Hepimiz onu görebilelim diye, öğretmen kürsüsünün üstüne oturmuştu. Siyah deri bir etek üstüne, çağla yeşili angora bir kazak giymişti. Siyah deri çizmeli ayaklarını birbirinin üstüne atmıştı. Üstündeki tek altın takı, alyansıydı. Çünkü hep gümüş takılar takardı. Küt bir biçimde kesilmiş saçlarının bir tarafını kulağının arkasına atmış, yumuşak sesiyle öyküyü okuyordu. O, okuyordu; ben ona bakıyordum. Mösyö Seguin’in keçileri vardır, ne var ki hepsi de özgürlük peşindedir. İyi kalpli Seguin, ne yaparsa yapsın onlara yaranamaz ve keçiler birer birer kaçarak kendisini terk eder. Seguin sonunda bir yavru keçiyi alıp........

© Şalom