Nerede, kiminle, nasıl, ne zaman yeşerir insan? Yeşermek, insana has bir durum değil elbette ama şahane bir metafor... Geçenlerde çok değerli biriyle yaptığım bir sohbetin içinde geçti. Benim için kullandı bu fiili… Siz seçimlerinizle yeşermişsiniz, dedi.

İnsan yeşerir mi, diye düşündüm bir iki saniye kadar… Hemen cevap verdi aklım: Yeşerir. Hem de öbek öbek, taze taze, ümitle yeşerir… Bütün öğrenmelere, yeniliklere, kendine iyi geleceklere evet demeyi kabul ettiğinde, bilmediklerini öğrenmeye, merak ettiklerini çoğaltmayı yeni insanlar tanımayı ne kadar çok sevdiğini fark ettiğinde; en önemlisi de kendinde var olan özellikleri keşfetmeye hazır olduğunda büyümeye başlar. Tıpkı bir fidan gibi, yaprağa duran bir ağaç gibi, ıslak iki pamuk arasına konmuş çekirdekler gibi; içinde var olanı ortaya koymayı seçer. Seçmesine gerek kalmaz, var olan devam eder hayata karışmaya…

Neden bu semtler, neden bu iş, neden bu iş yeri, neden bu eş, neden anne ya da baba olmayı seçmek, neden bu seçimler; hiç düşündünüz mü? İyi gelmişlerse size, bütün bu evet demelerin, sizin taze taze yeşermenize olanak sağladığını fark ettiniz mi?

Kırılmalar vardır insanın hayatında iyi ya da kötü… Dönüm noktaları, sağlam köşe başları vardır, arkalarında hayatı taşıyan… Doğacağı zamanı, yeri; anne veya babasını, gideceği ilk okulu, sırasını paylaşacağı ilk........

© Şalom