İlk bakışta pek anakronik göründüğü, “nereden çıktı şimdi bu” denebileceği için üçüncü bölümünü okumakta olduğunuz “Laik siyaset ve laik sosyolojinin bugünlere gelişteki sorumluluğu” dizisine bir “sabitlenmiş sunum” yazmış, bu sunumun her bölümün sonunda tekrarlanacağını söylemiştim. Fakat -güncel olaylar gerektirdiğinde- bu sunuma ilave bazı taze-güncel gerekçeler yazmanın yerinde olacağını düşündüm. Doğrusu, dizinin ikinci bölümünü yayımladığım 26 Aralık’tan bu yana geçen iki haftada yaşananlar, bunun şart olduğunu söylüyor bana. O nedenle üçüncü bölüme geçmeden önce bu çerçevede birkaç şey söylemek istiyorum.

Yüksel Çetkin adlı bir X platformu kullanıcısı bu diziyle ilgili şu değerlendirmeyi yaptı:

“Yazdıklarınızı birebir yaşadık zaten, anlattıklarınız malumun ilanı, başlatmak istediğiniz yazı dizisi anlamını kanaatimce yitirmiştir, bugün yazdıklarınız sıkıcı dahi geldi bana, bu minvalde devam edecekseniz emeğinize yazık derim. Anakronik bir yazı dizisi olma yolunda.”

Doğru, yazdıklarım ve yazacaklarım malumun ilamı, fakat ben esasen olgusal bir döküm yapacağımı baştan söylemiştim… Bunları hatırlatmanın faydasız bir anakronizm olduğu eleştirisine gelince: Şu son iki haftada yaşananlar, laik kesimin bu dizide örneklerini gösterdiğim ve göstereceğim propaganda ve ‘eylemlilik’ çizgisinin nelere mal olduğu hakkında hiç düşünmemiş olduğunu göstermiyor mu? Ben bu diziyi, hakikatin ‘faydalı’ çarpıtılışı üzerine kurulmuş propaganda ve eylem çizgisinin sadece kendisiyle mücadele edilene yaradığını, onu mağdur haline getirdiğini ve buradan büyük bir siyasal kazanç elde ettiğini göstermek için yazıyorum.

AK Parti artık mağdur değil, fakat ona karşı hakikatin ‘faydalı’ çarpıtılışı üzerinden mücadele yürütenlere teşekkür edecek ve bunu kendi kitlesi nezdinde gole çevirecek kadar mahir. (“Olguların ‘faydalı’ çarpıtılışı konusunda AK Parti’nin eline kim su dökebilir” diyenler tamamen haklı fakat burada konumuz o değil; o konudaki örnekleri yazılarımda zaten yeri geldiğinde aktarıyorum, burada konumuz AK Parti’nin aynı yöntem kendisine karşı uygulandığında bunu nasıl gole çevirdiği ve laik kesimin bunu bir türlü anlamaması. Ayrıca şu da var: Muhalefet, iktidarın ‘faydalı’ çarpıtmalar temelinde yürüttüğü propagandayı bırakın gole çevirmeyi geri çevirmekten bile aciz bir görünüm sergiliyor.)

Son iki haftada yaşanan iki büyük olaya bakalım… Süper Kupa finali üzerinden yürütülen ‘faydalı’ çarpıtmalar geldi bir duvara tosladı; en son Fenerbahçe Kulübü Başkanı Ali Koç muhalefetin konuyu çarpıtarak siyasallaştırmasının iki kulübe büyük zarar verdiğini söyledi. Koç, bu süreçte “en az sıkıntılı” tarafın Suudlar olduğunu da ilave etti sözlerine.

1 Ocak’ta Galata Köprüsü’nde yapılan mitingde “Hilafet çağrısı” yapıldığı iddiaları da Hilafeti gerçekten de isteyen ve savunan Hizb-ut Tahrir grubunun ondan iki hafta önce düzenlediği yürüyüşün bu mitingin parçası gibi sunulması sayesinde mümkün oldu. Türkiye’de Hizb-ut Tahrir dışında Hilafet isteyenlerin sayısı belki ancak bu örgütün üyeleri ve sempatizanları kadardır ve o da ancak 70-80 bin kişi eder. Günlerdir, “Hilafet çağrısı yapan adama yumruk atan pırıl pırıl yurtsever genç” propagandası yapan laik kesimin gazetecileri, kanaat önderleri Türkiye’de bir Hilafet tehlikesinin olmadığını elbette bilir, fakat ne gam? Değil mi ki bu sayede laik bir kabarma mümkün hale geliyor, o halde koyver gitsin.

Muhalefetin “gerçek sorunlar dururken Hilafet çağrılarıyla uğraşıyoruz” mırıldanmaları ise bunu gündem yapanın bizatihi muhalefetin kendisi olduğunu düşününce çok tuhaf kaçıyor. Ama şikâyet haklı: Evet, bu iş iktidara yarıyor. İktidar bu sayede ülkenin gerçek sorunlarının arka plana itildiğinin farkında ve tabii ki çok memnun.

Hele hele yumrukçunun savunulması… Henüz yara taze ve etkisi hissedilmiyor fakat laik kesim bu işten çok büyük bir ahlaki hasarla çıkacak. Kabarmış duygular sakinleşip de “Rejim düşüp Hilafete dönmek üzereyken bir yumrukla tehlikeye dur diyen Atatürk genci” anlatısının saçmalığı ortaya çıktığında geriye Oya Baydar’ın tespit ettiği şey kalacak:

“Bu kertede bölünmüş, cepheleşmiş, nefret söylemiyle kirletilmiş, öfkesi burnunda, şiddete meyyal kılınmış bir toplumda, -kime olursa olsun- yumruk atanı alkışlarsanız, eline sağlık der, desteklerseniz; LBGT ’nın gökkuşağı flamasını veya Atatürk fotoğrafını taşıyana, DEM Parti flaması veya bir Kürt liderin, siyasetçinin posterini taşıyana, partinizin bayrağını, amblemini taşıyana, herhangi bir dinî simge taşıyana, kısa etekliye veya çarşaflıya yapılan / yapılacak saldırıları eleştirme, kınama, lanetleme hakkınız kalmaz. ‘Benim yumrukçum iyi, ellerin dert görmesin ama ‘öteki’nin yumrukçusu bana vurursa yaygarayı kopartırım’ zihniyeti; ‘benim katilim /teröristim iyi, ötekininki kötü’den nitelik olarak değil, sadece nicelik olarak farklıdır.”

Ya da Nihal Bengisu Karaca’nın tespit ettiği şey:

“Ege Akersoy’un uyguladığı şiddete kurumsal düzeyde sahip çıkan bazı ‘muhalefet’ siyasetçileri tabana şu tehlikeli mesajı vermiş oldular: Lafa cumhuriyet diye girmek koşuluyla hayatının baharında olan her genç babası yaşındaki adamı dövebilir.”

Bunları hatırlatıyorum, çünkü bu dizide anlattıklarım bir anlamda “bugün ne yapılmamalı” sorusunun cevabını veriyor, dolayısıyla kesinlikle ‘anakronik’ değil.

Belki kendime şöyle bir eleştiride bulunabilirim: “Görüyorsun ki geçmişi hatırlatmak faydasız; kimsenin geçmişten ders almaya niyeti yok, o halde hâlâ neden hatırlatıyorsun bunları?”

Doğrusu şu iki haftada yaşananlar, işte bu nedenle diziye devam etmedeki motivasyonumu hayli azalttı. Fakat devam edeceğim, belki yanılıyorumdur, belki bunları hatırlamak yine de bir biçimde anlamlıdır diye… Belki bugün değilse bile yarın bir zamanlar ülkede neler olduğunu merak edenler olur diye…

Bu uzun parantezden, taze gerekçeden sonra artık üçüncü bölüme geçebiliriz…

Önceki bölümlerde söylediğim gibi bu dizi 2012’de yazmaya başladığım fakat bitirdiğimde yayımlamayı uygun bulmadığım ‘2007’ başlıklı kitabın tefrika edilmiş hali. Kitabın kurgusu kronolojikti fakat başlangıçta 2005’te ülkede birdenbire başlayan olayları anlatmayı uygun bulmuş, sonra 2003-2004’e dönmüştüm, burada da aynı kurguyu sürdüreceğim. (Dizinin önceki bölümlerini okumamış olanlar 2012’de kitabı neden yayımlamadığımı bu bölümün sonundaki, ‘sabitlenmiş sunum’dan öğrenebilirler.)

***

Ülke 2005’ten itibaren ısıtılıyor, ceketler çıkartılıyor

2005’ten itibaren ülkede ilginç bir şey olmaya başladı… Sanki, 2003-2004 darbe girişimcilerinin günlüklerinde anlattığı, arzu ettiği şey olmaya başlamış, ülke, içlerinden kesif provokasyon kokusu yayılan birtakım eylemlere, gösterilere sahne olmaya başlamıştı.

Bu dönemin başlangıç tarihi olarak, 21 Mart 2005’teki Nevruz gösterilerinden bir gün sonra Mersin’de gerçekleştirilen “bayrak yürüyüşü”nü almak........

© Serbestiyet