Bu dizinin önceki bölümlerini okumayanlar için her bölümün başında yaptığım uyarıyı tekrarlamak isterim: Aklında “Nereden çıktı şimdi bu dizi” sorusu olanlar lütfen bu bölümü okumaya başlamadan önce bölümün sonundaki “sabitlenmiş sunum”a göz atsın. Orada ‘gerekçe’lerimi bulabilirsiniz.

Yine, “sabitlenmiş sunum”daki genel gerekçeler dışında bölümün yayımlanmasına denk gelen bazı güncel olaylar üzerinden yeni-taze gerekçelerden de söz edebileceğimi söylemiştim. Bölüme geçmeden önce bu çerçevede yine birkaç şey söylemek istiyorum.

Diziyi yayımlamaya başladığımda ortalığı henüz “Hilafet isteriz”, “yaşasın şeriat”, “Cumhuriyet değil İslam devleti” gösterilerinin videoları kaplamamıştı. Dolayısıyla sosyal medya meydan savaşları da başka konular etrafında dönüyordu; bu da vardı ama yoğunluğu epeyce düşüktü.

Dizinin okumakta olduğunuz yeni bölümünü hazırlamaya başlarken bu furyanın en ilginçlerinden biriyle karşılaştım. Bu videoda modern tarzda tesettürlü, hitabeti çok güçlü genç bir kadın kendisine mikrofon tutan bir sokak röportajcısıyla tartışıyordu. Ona göre “Türkiye bir İslam devleti olmalıydı.” Çünkü ancak bu sayede “kapalı bir ortamda bir erkek ve bir kadın yanyana gelemez”, ancak bu sayede Şeytan hayatımızdan çıkarılabilirdi. Çünkü “hepimiz kabul etmeliydik ki” o iki kişilik ortamda mutlaka üçüncü bir kişi daha olurdu ve onun adı Şeytan’dı. Bunun da nedeni açıktı: ‘Nefs’ vardı ve “Resulullah bile bu konuda kendine güvenmemişti.”

X platformunda Meltem O. Marbois çok yerinde bir yorum yaptı bu videoya:

“Şeriat istediği falan yok. Sadece her karnı tok sırtı pek insan gibi canı sıkılıyor. Seküler zıplatma eğlencesine katılıyor. Şeriatı en başta kendi istemez. Bu ülkeye şeriat falan gelmez. Siz de canınızı boşuna sıkmayın.”

Bu cevaptaki “seküler zıplatma eğlencesi” üzerinde duralım biraz… Gerçekten de, son birkaç haftada ortaya çıkan bu furyanın birilerinin hassasiyetini kaşıyıp oradan sonuç üretme amacına matuf bir görüntü verdiğini düşünmemek elde mi?

Laik-seküler muhalefeti kendi belirleyeceği oyun alanından başka bir alana sıkıştırmayı amaçlayan bu ‘cambaza bak’ oyununu reddetmek, sakin kalmak ne yazık ki mümkün olamıyor.

Fakat laik kesimin, bu dizinin konusunu oluşturan 2002-2007 arasında da benzer bir modelde tepki gösterdiğini hatırlayınca mesele biraz aydınlanıyor. Gerçi ikisi arasında ciddi bir fark vardı: O dönem, olgusal alanda da söylemde de “şeriat geliyor” uyarısında bulunmanın ve muhalefeti bu temel slogan etrafında örgütlemenin hiçbir temeli yoktu. Ne var ki laik-seküler taban neredeyse sadece bunu duymak istiyor, yüreği ancak bununla soğuyordu. Dolayısıyla o koşullarda bile muhalefetin öyle kurulmasına itiraz etmeyen, yüreğini ancak böyle soğutabilen milyonların son on yıldaki iktidar pratiğinden ve nevzuhur ‘şeriat, hilafet’ gösterilerinden sonra böyle hissetmesi anlaşılabilir bir durum.

Daha önce de söylediğim gibi bu diziyle ben “acaba laik-seküler kesim AK Parti iktidarının ilk yıllarında ona ‘düşman’ muamelesi yapmasaydı, AK Parti’yi Erdoğan’dan ibaret saymayıp onun bir ‘koalisyon’ olduğu gerçeğini gözetseydi tarih farklı bir yöne gidebilir miydi” sorusunu önüne koyanlar için bir olgu sergilemesi yapmayı amaçlıyorum.

Sadece sonuca bakıp buradan deterministik yargılara varanların, hele hele “neyi tartışıyorsunuz, biz böyle olacağını en başta söylemiştik” diyenlerin yaklaşımlarını değiştirmeyeceğini biliyorum. Zaten bu hatırlatmayı ve sergilemeyi de o günlerde henüz bebek ve çocuk olan bugünün gençleri için, yani tarihin ille bugünkü haliyle yaşanmayabileceğini, aktörlerin farklı davranmaları durumunda başka bir sonucun ya da sonuçların da mümkün olduğunu kabul etmeye daha yatkın insanlar için yapıyorum. Neler yaşandığını bilsinler, nihai değerlendirmelerini bu temelde yapabilsinler diye…

Artık dizinin dördüncü bölümüne geçebiliriz… Önceki bölümlerde söylediğim gibi bu dizi 2012’de yazmaya başladığım fakat bitirdiğimde yayımlamayı uygun bulmadığım ‘2007’ başlıklı kitabın tefrika edilmiş hali. Kitabın kurgusu kronolojikti fakat başlangıçta 2005’te ülkede birdenbire başlayan olayları anlatmayı uygun bulmuş, sonra 2003-2004’e dönmüştüm. Burada da aynı kurguyu sürdürüyorum.

***

2005’ten itibaren ülkede başlayan ulusalcı kabarma yabancı basının da ilgisini çekmeye başlamıştı. Batı’da bu yeni türde milliyetçiliğin içinin kimler tarafından doldurulduğuna, bu milliyetçiliğin hedeflerinin ve düşmanlarının kimler olduğuna dair ciddi bir kafa karışıklığı vardı. Bu kafa karışıklığını gösteren iyi bir örnek, o günlerde Fransız Liberation gazetesinde yayımlanmıştı.

Milliyet‘in (8 Nisan 2005) “Paranoyak bir milliyetçilik var” başlığı altında özetlediği analizde Marc Semo, İstanbul’u ve Ankara’yı dolaştıktan sonra Türkiye’de yükselen milliyetçiliği, dönemin gözde kitabı “Metal Fırtına” ve başka gelişmeler üzerinden anlatıyordu…

Milliyet‘in haberinde bu analiz şöyle özetlenmişti:

“Türkiye-ABD savaşını anlatan ‘Metal Fırtına’ kitabı, Yahudi karşıtlığı korkuları ile birlikte giderek artan Amerikan nefretine dayanan bir kurgu politikası olarak nitelendirildi. Türkiye’de, Avrupalıların........

© Serbestiyet