Geçtiğimiz bölümlerde, zamanı geldiğinde iktidarın ‘zinde kuvvetler’ ya da ‘kurumlar’ tarafından hal’edilmesinin yolunun açılması için ülke çapında başlatılan provokatif eylemlerden, linç girişimlerinden söz etmiştik. O günler öyle günlerdi; iktidarın meşruiyetini kabul etmeyen birtakım ‘görünmez’ odaklara göre başta yargı ve ordu olmak üzere ‘kurumlar’ hâlâ ‘bizim’ kurumlarımızdı ve ‘sivil toplum’ olarak ‘bizim’ görevimiz (tabii ki açıkça zikredilmiyordu) ‘kurumlar’ın görevini yerine getirmesini sağlayacak ortamı sağlamak, zemini yumuşatmaktı.

Bu amaçla araç olarak başlıca iki hassas konuya odaklanan iki kampanya düzenlendi: İrtica ve misyonerlik… Birinci kampanyada “iktidar gündelik hayatın İslami kurallara göre düzenleneceği bir Türkiye peşinde” uyarısı yapılırken ikinci kampanyada Türkleri Hıristiyan yapmak üzere yurt çapında açıldığı iddia edilen yüzlerce kilisenin ve binlerce misyonerin yaratacağı “Türkiye’yi Hıristiyanlaştırma” tehlikesine dikkat çekiliyordu.

Bundan sonraki üç ya da dört bölümde bu iki kampanyayı ele alacağız. 2012’de kaleme aldığım fakat sonrasında yayımlamaktan vazgeçtiğim (bu diziyle ilk kez karşılaşanlar nedenini bu bölümün sonundaki ‘Sabitlenmiş Sunum’dan öğrenebilir) ‘2007’ başlıklı kitabın bu iki kampanyayı ele alan bölümlerine geçmeden önce sizin de dikkatinizi çekmiş olabilecek bir noktanın altını çizmek istiyorum.

Ne zaman dizinin yeni bir bölümünü hazırlamak için klavye başına geçsem, günümüzdeki birtakım olaylarla yeni bölüm arasında benzerlikler görüyorum. Geçtiğimiz günlerde İstanbul Sarıyer’de Santa Maria Katolik Kilisesi’ne düzenlenen silahlı saldırı zihnimdeyken, kitaptaki misyonerlik bölümlerinde bu kilisenin adının yine karşıma çıkması gibi…

(2006’da Trabzon’daki Santa Maria Katolik Kilisesi’nin rahibi Andrea Santoro kilisenin içinde vurularak öldürüldü. Santoro, ondan dört yıl önce de, 2007’deki Hrant Dink cinayetinin azmettiricisi Yasin Hayal tarafından keser sapıyla darp edilmişti.)

***

‘2007’ kitabı: Beşinci bölüm

2005’te Mersin’de ortaya çıkan provokatif eylemlerin öncelikle Trabzon’da yankı bulması tesadüf değildi. Trabzon, Şubat 2006’da bir Hıristiyan rahibin “misyonerlik yaptığı” gerekçesiyle öldürülmesinden çok önce, alarm veren bir kent durumundaydı.

Trabzonlu gazeteci Ali Değirmenci, 16 Nisan 2005’te Radikal için kaleme aldığı bir makalede o günlerin Trabzon’unu şöyle anlatıyordu:

“Yayımlanmakta olan yerel televizyon ve gazetelerde ‘derin izler’ görülmektedir. Derinlerden gönderilen bilgi notları, gazete manşetlerine, TV haber programlarına malzeme olabilmektedir. Son yıllarda Rumların Trabzon’da çalıştığı, gizli Hıristiyanlaştırmaların yapıldığı, misyonerlik faaliyetlerinin yeraltından yürütüldüğü türünden söylentiler, kimi bazı emekli askerlerin de yer aldığı gruplar tarafından dillendirilmektedir. Hatta bu kişiler işi Giresun’da Topal Osman’ı anmaya kadar götürmüşlerdir.”

Aslında bugünden (yani 2012’den) bakıldığında görünenler, olaylar yaşanırken de görülebilirdi. Belli ki “odayı ısıtmaya” çalışan birileri vardı ve gayet organize bir biçimde çalışıyorlardı; her zaman olduğu gibi halktaki milli-dini duyguları en kaba biçimleriyle harekete geçirip ortaya çıkacak enerjiyi kendi amaçları doğrultusunda kullanma çabası içindeydiler.

Fakat ne yazık ki basındaki bazı kamuoyu yaratıcıları, oklarını onlara değil de halkta neredeyse doğal bir biçimde bulunduğunu düşündükleri “geri” eğilimlere savuruyorlardı.

Sadece yüzeydeki su birikintilerine bakıp analiz yapan, buna karşılık “derin”deki akıntıları görmeyen ya da görmek istemeyen kalem erbabının esas iştigal alanı, “halk”a haddini bildirmekti. Bu çerçevedeki en “açık” yazı, linç olayından yola çıkarak kaleme sarılan Zülfü Livaneli’den gelmişti. Livaneli, Trabzon’daki linç girişimiyle ilgili olarak, kışkırtıcılardan ya da provokatörlerden hiç söz etmeden doğrudan doğruya “birtakım hırıltılar ve çığlıklarla konuşan halk”a bindirmeyi tercih etmişti:

“12 Mart, 12 Eylül gibi darbeler, ortaya ‘Sayın muhbir vatandaş’ tipini çıkarmıştı. İnsanlar kendi mahallelerinde kalan öğrencileri, bekârları, kısacası kendi aile modellerine uymayan insanları ihbar edip duruyor, sonra da bu çocukların sabaha karşı askeri araçlara doldurulup götürülmelerini perde arkasından zevkle seyrediyorlardı.

“Şimdi işler ilerledi ve linç girişimleri başladı. Cezaevlerindeki yaşama koşullarının insani hale getirilmesini isteyen ve bunun için bildiri yayınlayan gençler öldürülmek isteniyor. (…) Belki bazı okurlarımız itiraz edecek ve bu insanlara ‘halk’ dememizi yadırgayacaktır. İyi ama ne diyelim? Yıllardır şaşmaz bir isabetle en adi televizyon programlarını listenin başına oturtan, höyküren türkücülere tapan, şehirlerin içine eden, sokakları kirleten, hayvanları öldüren, maçlarda birbirini doğrayan, ana dilinden uzaklaşıp bir takım hırıltılar ve çığlıklarla konuşmaya başlayan, direksiyon başına geçtiğinde herkesin hayatını tehlikeye atan, anasını ağlatanlara ‘kurtar bizi’ diye haykıran, fırsatını buldu mu devleti kazıklayan, bildiri dağıtan gençleri öldürmek isteyen insanlara ne isim verelim?” (Vatan, 16 Nisan 2005).

Kulanım değeri en yüksek konu:........

© Serbestiyet