Pazar gecesi ekranlarda gördüğümüz çarpıcı haritanın bize anlattığı çok şey var. En önemlisi nedir diye sorarsanız, rejimin olanca otoriter yapısına rağmen Türkiye’de seçimlerin ne kadar can alıcı olduğunu kanıtlıyor olmasıdır derim.

Sonu gelmez seçim başarısızlıklarının yarattığı sonuçlardan birisi de, muhalefetin vizyonsuzluğu, kapsamlı siyasal dönüşüm programından yoksunluğu ve alternatif ideoloji üretmedeki kısırlığına dikkat çeken eleştirilerin yoğunlaşmasıydı. Ekonomideki olağanüstü başarısızlığa, siyasi tutarsızlıklara, yargı sistemindeki çürümüşlüğe, onca şatafat ve yozlaşmaya rağmen iktidarın gücünü koruyor olması, muhalefetin bahsettiğim zaaflarına bağlanıyordu. Bu durum sadece seçimlerin kazanılamamasının nedeni olarak görülmekle de kalmıyordu. Asıl önemlisi; muhalefetin bu haliyle seçim kazanmasının bile Türkiye’ye pek bir hayrı dokunmayacağını düşünenler çoğalıyordu. Giderek, seçimlere odaklı popülizme ve lider kültüne bel bağlayan yöntemlerle gerçek bir demokratik alternatif oluşturmanın aksine, bu imkânın önünü kapattığı yazılır söylenir olmuştu. Üstelik muhalefetin gövdesini oluşturan laik sosyolojide, ayrımcı, otoriter, rövanşist değerlerde bir aşınma, melezleşme işaretleri de yoktu. Bu vasıfsızlıkla seçimler kazanılsa da pek önemli değildi.

Bu argümanların bütünüyle haksız olduğunu söyleyemeyiz. Ancak her türlü zafiyete rağmen iktidarı sandıkta yenmenin güçler dengesi üzerinde yaratacağı olağanüstü etkiyi önemsizleştiren; rejimin geriletilmesinde seçimlerin tartışılmaz önemini gözden kaçırmaya varan değerlendirmelere katılmak mümkün değil.

Kanımca bu eleştirel yaklaşımın hatası neden-sonuç ilişkilerini ters kurmasındaydı. Gerçekten muhalefet cephesinde göze batan bir siyasetsizlik, ideolojik sığlık yaşanıyordu ama bu ağırlıklı olarak rejimin koyulaşan otoriterleşmesiyle ilgiliydi. Bir yandan ideoloji üreten kurumlar üzerindeki hegemonyasıyla, diğer yandan doğrudan devletin yasaklayıcı, cezalandırıcı mekanizmalarının yoğun kullanımıyla siyasal alan aşırı daraltılmıştı. Muhalif dinamiklerin fikir ve eylem üretme kapasitesi, rejimin dayattığı ideolojik ve siyasal duvarları aşabilecek bir performans göstermeye elverişli değildi. Farklı tarihsel köklerden gelen çok parçalı yapı söz konusuydu. İttifaksız başarı mümkün gözükmüyordu; ittifakla da alternatif, kapsamlı, bütünsel bir siyaset ve........

© Serbestiyet