Önce nafaka konusunun “erkek mağduriyeti” cephesinde o çok arayıp da bulamadığımız içeriğinden bahsedelim:

Nafaka nedir?

“Boşanma davası devam ederken ya da davanın sona ermesiyle ekonomik zorluğa düşecek olan tarafa, diğer tarafın kendisi ve velayeti altındaki çocukların geçimlerini sürdürebilmeleri adına verilen/talep edilen maddi destektir.” (Konda, Yoksulluk Nafakası Dosyası, Mart 2020)

Nafaka türleri nelerdir?

“Boşanma davasının açıldığı günden başlayarak dava süresince eş ve çocuğa ödenmesi gereken nafakaya TEDBİR nafakası, boşanma davasının bitip kesinleşmesinden sonra eş için ödenen nafakaya YOKSULLUK, çocuk için ödenen nafakaya da İŞTİRAK nafakası denir.” (Konda, Mart 2020)

Bu tanımlardan yola çıkarak, her ne kadar yasalarda eşlerden kadın ya da erkeğe verilmesi konusunda bir ayrım olmasa da, “erkek mağduriyeti” ile anılan nafakanın Yoksulluk Nafakası olduğunu anlıyoruz. Erkeklerin eşlerini “çalıştırmama”yı, hatta mümkün olduğu kadar evden çıkarmamayı bir “gurur kaynağı” yaptığı ülkemizde, yoksulluk nafakası verilecek tarafın çoğunlukla kadınlar olması size şaşırtıcı geliyor mu?

Çocuk, yaşlı bakımı, evin temizliği, ailenin beslenmesi vs kadının “doğal” görevi sayılıyor, üstelik her platformda devlet büyüklerimiz tarafından bu görev gururla vurgulanıyor, en az üç çocuktan bahsediliyor.

Anneler Günü şarkılarında gözyaşları içinde söylüyoruz: “Çocuğa bakar anne, evine tapar anne, gece gündüz çalışır yarını yapar anne.”

Peki bütün bunları yaparken, herhangi bir maddi güvencesi var mı? Kadının eviçi emeğinin maddi bir karşılığı var mı? Bunların yapılması için herkesin erişimine açık kreş, bakımevi vs açmak gibi devlet tarafından alınan yeterli önlemler var mı? Tamamının cevabı maalesef ki, “hayır”. Bu durumda kadın ve çocukların geçimi, erkeğin, “babamız”ın insafına terk edilmiş durumda. Bunun, içerdiği “insaf” kriterinden dolayı “ekonomik şiddet”e dönüşmesi ihtimali her zaman var.

“Babamız” başka hayatlara yelken açmak isterse, sıkılırsa, fiziksel ve psikolojik şiddet uygulama hakkını kendinde bulursa, bir zamanlar “evin hanımı” ve “kutsal anne” olan bu kadın ve “en az üç çocuk” ya da çocuklar ne yapacak? Kadın hem çalışmasın, çocuklarını kimseye bırakmayıp büyütsün, evine tapsın, yarını yapsın hem de ekonomik olarak bağımsız bir hayat kurabilsin… Bütün bu görevlerden azade erkeklerin bile bunca zorlandığı ekonomik hayatta kadınlara yüklenen bu kurgunun neredeyse imkânsız olduğu yeterince açık değil mi?

Nafaka işte Türkiye için standart bir görünüm olan bu yapının içinde anlam kazanıyor. Dolayısıyla, kadınlar bunlarla başlıyor söze. Çünkü, sözün uzandığı yerde, kadınların hayatının yok sayılması ile karşılaşıyoruz. Erkekler, kadınların ne kadar kötü koşullarda olurlarsa olsunlar, boşanmayı göze alamamalarını, “çocukların annesi” olarak bir kenarda ömür tüketmelerini istiyorlar. Türkiye’de bir tür “cinskırım” haline getirilen kadın cinayetlerinin, yani kadınların erkekler tarafından öldürülmesinin birinci nedeni de kadınların ayrılmak/boşanmak istemesi.

Üstelik ortalıkta esip........

© Serbestiyet