İnsanlık tarihi, savaşlar tarihidir. Anlaşıyor ki geleceğin tarihi de böyle olacaktır. 1977-1979 yılları arasında ABD Savunma Bakanlığı görevinde bulunmuş olan James Schlesinger, bir iktisat profesörüydü. Savaşı, “düşman öldürmek” diye tanımlamıştı. Savaş ekonomisini (warfare economics) de “düşman öldürmenin birim maliyetini düşürmektir” diye tanımlaması bir işletme iktisatçısı olarak benim dikkatimi çekmişti. Savaşan taraflar, kendi imkan ve kabiliyetlerine göre savaş stratejisi, taktik ve teknikleri belirler. Bir eşek arısı, koskoca bir aslanı canından bezdirebilir. Savaşan taraflar her zaman ve her yerde haklıdır. Haklı olmasa savaşmaz zaten. Haklı olmak veya kendini haklı görmek (arada bir fark yoktur) savaşı sürdürmenin gerekçesi olamaz. Çünkü savaşmanın pratik amacı savaşı kazanmaktır. Kazanma şansı çok düşük bir savaşı sürdürmek gayri iktisadidir. Savaş, taraflardan birinin kazanma ümidi sönmeden durmaz. Her savaşın bir iktisadi hedefi olmalıdır. Bu hedef, savaş öncesine göre daha iyi “savaş sonrası” yaratabilmektir. Bu ufukta görünmüyorsa, daha çok düşman öldürmenin ve pek tabii bunun beşeri ve iktisadi bedelini ödemenin rasyoneli yoktur. İnsanın, iktisadi bir yaratık (homo ekonomicus) olduğu kabul edilir. İktisat, geliri (milli gelir) maksimize........

© Sözcü